இதோ இதோ என்று இப்போது தான் பதிவெழுத நேரம் கிடைத்தது. வழக்கம் போல் வேலை பளு காரணமல்ல, சுத்தமான சோம்பேறித்தனம் தான் காரணம் (சோம்பேறித்தனத்தில் என்ன சுத்தம்,ம்ம்ம் தெரியவில்லை). இது எனது 100 ஆவது பதிவு. இந்தப் பதிவு தலைவர் படமான எந்திரனைப் பற்றியதாக இருக்கும் என்று போன பதிவில் சொல்லியிருந்தேன். ஆனால் நான் இந்தப் பதிவை எழுத ஆரம்பிக்கும் முன்னேயே, ஆளாளுக்கு பெரிய பெரிய பஞ்சாயத்தெல்லாம் வைத்து எந்திரனை அடித்து துவைத்துக் காயப் போட்டுவிட்டு, தங்கள் வழக்கமான வேலைகளில் இறங்கிவிட்டனர். பிரச்சனையை மறுபடியும் கிளறுவதாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை, தலைவரைப் பற்றி நான் எழுதாமல் விட மாட்டேன். இந்தப் பதிவில் இல்லையென்றாலும் எனது அடுத்தடுத பதிவுகளில் நிச்சயம் எந்திரனைப் பற்றிய எனது பார்வை நிச்சயம் இருக்கும். அதற்கு முன்னால் நான் மிகவும் நேசிக்கும் என் தமிழ் சினிமாவைப் பற்றி வெகுநாட்களாக நான் எழுத வேண்டும் என்று நினைத்திருக்கும் சில கருத்துக்களை இன்று எழுதி விடலாமென்றிருக்கிறேன்.
நான் ஏற்கனவே பல பதிவுகளில் சொல்லியிருப்பதைப் போல (பலர் அவர்களது பலப் பதிவுகளில் சொல்லியிருப்பதைப் போல), தமிழ் சினிமா என்பது முதலில் ஒரே ஒரு மாநிலத்தவர் என்ற அளவில் ஆரம்பித்து, பின் ஆந்திரா, பின் கேரளா, பின் கர்நாடகம் என்று தன் ரசிக வட்டத்தைப் பெருக்கி, 75 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டபோதும் இப்போது தான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மேலேறி பாலிவுட் எனப்படும் இந்தியாவின் சினிமா கார்பரேஷனைத் தொட்டிருக்கிறது. எப்படிப் பார்த்தாலும், பாலிவுட்டைவிட நமது வியாபாரம் கம்மியானது தான். இங்கு வாரத்திற்கு இரண்டு படம் ரிலீஸ் ஆனால், பாலிவுட்டில் ஒரு நாளைக்கு இரண்டு படம். நமக்கு பிரதானம் நான்கு மாநிலங்கள் என்றால் அவர்களுக்கு பதினைந்து மாநிலம் (நமது நான்கை சேர்க்காமலே). ஆக நமது வியாபார நிலைப்படி நாம் நம் சக்தியை மீறி (கவனிக்க தகுதியை மீறி அல்ல) நிறையவே சாதித்து வருகிறோம், சவாலாகவும் இருக்கிறோம். பாலிவுட்டுடனே இத்தனை மல்லுக்கட்டு என்றால், ஹாலிவுட்டை யோசித்துப் பாருங்கள். நாம் நினைத்துப் பார்க்கக்கூடிய இடமா அது? நாம் யோசித்துப் பார்க்கக்கூடிய வணிகமா அது? ஹாலிவுட்டில் ஒரு நாளைக்கு சுமார் எத்தனைப் படம் ரிலீஸாகிறது என்பதை விக்கீபிடியாவினாலேயே கணக்கெடுக்க முடியவில்லை. அப்படியாப்பட்ட ஒரு மாபெரும் சக்தியுடன் ஒப்பிட்டு ஒப்பிட்டு நாம் நமது ஒருசில நல்ல முயற்சிகளையும் சரிவர பாராட்டாமல், தடையாக இருந்து வருகிறோம். ஆ..வூ என்றால் ஆஸ்கார், கேன்ஸ் என்று பேசுகிறோம் அல்லது 'உலக சினிமா' என்று அலப்பறையைக் கூட்டுகிறோம். எதை எடுத்தாலும் மட்டம் தட்டும் ஒரு கேவலமான கம்பேரிஷன். இது அந்தப் படத்தின் காப்பி, இது இந்தப் படதின் காப்பி என்று தனது மேதாவித்தனத்தை தன்னை ரசிக்கும் ஒரு கோமாளிக் கூட்டத்தின் முன் அரங்கேற்றுவது இப்போதைய பேஷன். இன்ஸ்பிரேஷனா காப்பியா, Plagiarism ஆ என்று பட்டிமன்றம் வேறு. இவர்கள் காப்பி என்று தெரிந்தால் உடனே கண்ணை மூடிக் கொள்வார்களா இல்லை படக்கென எழுந்து போய் விடுவார்களா, தெரியவில்லை.
1973 ஆம் ஆண்டு எம்.ஜி.ஆர் நடித்த 'உலகம் சுற்றும் வாலிபன்' படம் வெளி வந்தது. தமிழ் சினிமாவில் முதல் முறையாக ஒரே படத்தில் பல நாடுகளை மக்கள் பார்த்து ரசித்தனர். தாங்கள் வாழும் ஊரைத் தாண்டாத பல பொது ஜனங்கள் எம்.ஜி.ஆர் தயவால் உட்கார்ந்த இடத்திலேயே பல நாடுகளை சுற்றிப் பார்த்தனர். சினிமாவிலும் சரி, அரசியல் வாழ்க்கையிலும் சரி மிகப் பெரும் புரட்சியாக அமைந்தது உலகம் சுற்றும் வாலிபன் என்று சொல்வர். நான் பிறப்பதற்கு பல வருடங்களுக்கு முன் வந்த படமாக இருந்தாலும் இன்றளவும் எனக்கு மிகவும் பிடித்த படங்களில் உலக சுற்றும் வாலிபனும் ஒன்று. இதை ஏன் நான் சொல்கிறேன் என்றால் எம்.ஜி.ஆர் உலக நாடுகளில் யாரும் காட்டாததைக் காட்டவில்லை. உலக சினிமா வரலாற்றில் இல்லாத ஒரு கதையைச் சொல்லிவிடவில்லை. ஆனாலும் மக்கள் அதைக் கொண்டாடினர். காரணம், நம் மக்களுக்கு அது புதியது.
அதே போல் தான் சிவாஜி நடித்து 1954 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த 'அந்த நாள்' படம். 1950 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த ரோஸமானின் (Rashômon) காப்பியாகவே அது இருந்து விட்டுப் போகட்டும். ஆனால் அது தமிழுக்கு, தமிழ் மக்களுக்கு அப்போது ஒரு கொலை, ஐந்து விதமான சாட்சியங்கள், சென்னையில் குண்டு, ஜப்பானுடன் நேரடி ரேடியோத் தொடர்பு என் அத்தனையும் எவ்வளவு புதிதாக இருந்திருக்கும் என்று யோசித்துப் பார்த்தால் புரியும்.
வெகு சமீபமாகவே ஆங்கிலப் படங்களும் அதைத் தொடர்ந்து உலகப் படங்களும் நமக்கு சுலபமாகக் கிடைக்கின்றன. எனக்குத் தெரிந்த வரையில் 2002 ஆம் ஆண்டு வரை இந்திய மொழி அல்லாத ஒரு படமாக இருந்தால் அது ஆங்கிலப் படமாக மட்டும் தான் இருந்து வந்துள்ளது. பிலிம் சொசைட்டி, பிலிம் சேம்பர் போன்ற இடங்களில் மட்டுமே 'ஒலக' திரைப்படங்கள் காட்டப்பட்டு வந்தன. அதை எத்தனை பேர் பார்த்து வந்தனர் என்று தெரியவில்லை. இப்போது 15 ரூபாய்க்கு எந்தப் படமாலும் சுலபமாக கிடைத்து விடுவதால், உட்கார்ந்த இடத்திலேயே அவையனைத்தையும் பார்த்துவிட்டு கோடிக்கணக்கில் பணம் போட்டு பல வருடம் உழைத்து எடுக்கும் படங்களில் இது நொட்டை, இது சொல்லை என்று கூறி அதைப் பத்து பேருக்கு பரப்பவும் செய்கிறார்கள். அவர்கள் பார்த்து கண்டுபிடித்து விட்டதால், அதை யாரும் பார்க்க வேண்டாம் என்று பொதுநலத் தொண்டு என்று நினைத்துக்கொண்டு பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். வெளிநாடுகளில் வாழும் தமிழர்களுக்கு நம் மொழியை ஒட்டி இருக்கும் ஒரே பொழுதுபோக்கு தமிழ் சினிமா பார்ப்பது. அவர்கள் எந்த சினிமா பார்க்கலாம் என்று முடிவு செய்வது பதிவுலகைப் பார்த்து தான் (இது நான் நேரடியாகப் பார்த்த ஒன்று). ஒரு படம் முதல் காட்சி வெளிவந்த அடுத்த ஒரு மணிநேரத்திற்குள் விமர்சனம் என்ற பேரில் அந்தப் படத்தை பதம் பார்க்கும் படலம் தொடங்கி விடுகிறது. படத்தை முழுதாகப் பார்ப்பார்களா அல்லது பாதிலேயே எழுந்து வந்து விமர்சனம் எழுத ஆரம்பித்து விடுவார்களா என்று தெரியவில்லை. ஒருவர் படம் நன்றாக இல்லை என்று சொன்னால் ஒரு பத்து பேர் அவருக்கு ஒத்து ஊதி "தல, நீங்க சொல்லிட்டீங்கல்ல அப்போ படம் கண்டிப்பா நல்லாயிருக்காது, நான் பார்க்கமாட்டேன், யாராவது பாக்கப் போறாங்கனாலும் எச்சரிக்கை பண்ணிடுறேன்" என்று கமெண்ட் வேறு எழுதுகிறார்கள்.
ரோஸமான், ரோலாண்ட் எம்ரிச், அமோரஸ் பெர்ராஸ், கிம் கி டுக், ஷீ டெவில், ஸ்டான்லி கியூப்ரிக், கொரியன் கிளாசிக்ஸ் எல்லாம் நமக்குத் தெரியும். எப்போதாவது ஏதாவது ஒரு நல்ல படம் வந்தால் குடும்பத்துடன் பார்க்கலாம் என்று காத்திருக்கும் ஒரு சராசரி தமிழ் குடிமமகனான ஒரு குப்பனுக்கோ சுப்பனுக்கோ அது தெரியுமா? அவன் ஒரு படத்தை நல்ல படம் என்று முடிவு செய்து அந்த படத்திற்கு கிளம்பும் முன் நம் போன்ற ஆட்களின் விமர்சனக் குத்துகளை எதிர்கொள்ள முடியாமல் அந்தப் படம் தியேட்டரை விட்டே போயிருக்கும். பிறகு அவன் அடுத்த படத்திற்கு காத்திருக்க வேண்டியது தான். நம் போன்ற விமர்சனங்களால் மட்டும் தான் ஒரு படம் ஓடுவதில்லையா? என்று நீங்கள் கேட்கலாம். "ஆம்" என்பதே எனது அழுத்தமான பதில். ஒரு படத்தின் வெற்றி விகிதத்தை, அது தியேட்டரில் ஓடும் நாட்களை பெருமளவில் நிர்ணயிப்பது 'ஏ' சென்டர்களே. அங்கு தான் படத்தின் கலெக்ஷன் அமோகமாக இருக்கும். படம் எடுத்தவனும் தன் லாபத்தை கணக்கிடுவது அங்குதான். ஒரு படம் வெளியான உடனே அந்த 'ஏ' சென்டர் மக்களுக்கு அந்தப் படத்தைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் ஏற்பட்டு விடுகிறது. உடனே அவர்கள் ஓடி வருவது வலைஉலகிற்கு தான். டைம்ஸ் ஆப் இந்தியாவில் இத்தனை ரேட்டிங், இந்தத் தளத்தில் இத்தனை ரேட்டிங் என்று யாரோ ஒருவர் படம் பார்த்து விட்டு கொடுக்கும் ரேட்டிங்கை வைத்து இவர்கள் தங்களது ரசனையை முடிவு செய்கிறார்கள். "படத்திற்கு ரேட்டிங் சரியில்லை. அதனால் யாரும் போக வேண்டாம்" என்று விஷயம் காட்டுத்தீ போல் பரவுகிறது. பின்னாலேயே சுடச் சுட நம்மவர்களின் 'விமர்சனப் பதிவுகள்'. இப்படியிருந்தால் மக்கள் எப்படி படம் பார்ப்பார்கள்? எப்படி தமிழ் சினிமா முன்னேறும்? எழுத்துச் சுதந்திரம், பொது நலத் தொண்டு, மக்கள் தாங்கள் உழைத்து சம்பாதிக்கும் பணத்தை காப்பியடித்து எடுக்கப்பட்ட ஒரு படத்தைப் பார்த்து விரயம் செய்வதிலிருந்து நான் தடுக்கிறேன், அது இது என்று யாராவது உளறினால், அவர்களுக்கு 'கும்பிபாகம்' தான். ஒருவருக்கு ஆக்ஷன் பிடிக்கும், மற்றொருவருக்கு செண்டிமெண்ட் பிடிக்கும், இன்னொருவருக்கு காமெடி பிடிக்கும். இப்படி ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு ரசனை இருக்கும் போது, இதை விட நான் பெரிய பெரிய ஒரிஜினல் ஸ்டண்ட் படமெல்லாம் பார்த்திருக்கிறேன். இந்தப் படம் வெறும் ரோப் பைட் தான் என்று நம் போன்றவர்கள் எழுதி வைத்துவிட, நியாயமாக உழைத்து தலைகீழாக கயிற்றில் தொங்கி நடித்ததெல்லாம் பார்க்க யாருமில்லாமல் திரும்பிவடுகிறது.
ஒரு அருமையான உதாரணம் சொல்லவேண்டுமானால் 'ஆயிரத்தில் ஒருவன்' என்று ஒரு படம் சமீபத்தில் வெளியானது. அந்தப் படத்தை எந்த பாடு படுத்தினோம் என்று யோசித்துப் பாருங்கள். இத்தனைக்கும் அது செல்வராகவனின் சொந்த மூளையில் தோன்றிய சொந்தக் கதையே. எனக்குத் தெரிந்து அது எந்தப் படத்தின் காப்பியும் அல்ல. ஆனால் விமர்சனம் என்ற பெயரில் அந்தப் படத்தை துண்டுதுண்டாக வெட்டி, சோழர்கள் பற்றிய புனைவுக்கதையை சோழர்களின் உண்மையான வரலாற்றுடன் ஒப்பிட்டு நாஸ்த்தி செய்து, கடைசியில் ஒரு தமிழ் சினிமா இயக்குனரின் உச்சகட்ட கற்பனை என்று நாங்கள் வியந்த அந்தப் படம் பலர் பார்வைக்கு வரும் முன்னேயே பெட்டிக்குள் போனது. துள்ளுவதோ இளமை, காதல் கொண்டேன், 7ஜி போல் செல்வராகவன் எடுத்த காவியங்களெல்லாம் ஓடோ ஒடு என்று ஓடியது. மிகவும் சிரமப்பட்டு, நிஜமாகவே உழைத்து, உழைத்து செதுக்கிய புதுப்பேட்டை சம்பந்தமேயில்லாமல் 'சிட்டி ஆப் காட்' உடன் கம்பேர் செய்யப்பட்டு ஓடாமல் போனது. அடுத்து வந்த ஆயிரத்தில் ஒருவனும் இப்படி. இதெல்லாம் உண்மையாகவே என்னைப் போலான தமிழ் சினிமா ரசிகர்களுக்கு எவ்வளவு பெரிய வயித்தெரிச்சலாக இருக்கிறது தெரியுமா? உண்மைக் கதை என்று சொல்லப்பட்டு பின்பு அப்படியே உட்டாலக்கடி செய்து எடுக்கப்பட்ட ட்ராய், அலெக்ஸாண்டர் போன்ற படங்கள் தமிழ்படுத்தப் பட்டு ஆகாஓகோ என்று தமிழகமெங்கும் ஓடின. ஆனால் நம் இனத்தவரின் கதையை அடேய் இது உட்டாலக்கடி தான்டா என்று முதலிலேயே சொல்லிவிட்டு காட்டுபோதும் அது ஓடவில்லை. இல்லையென்றால் நாம் ஓட விடுவதில்லை.
தமிழகத்தில் எத்தனை பேர் டூட்ஸி (Tootsie) படம் பார்த்திருப்பார்கள்? யோகி படம் வெளியான அன்றே ஒரு பிரபல பதிவர், அழகாக அந்தப் படத்தையும் இந்தப் படத்தையும் ஒப்பிட்டு தன் தளத்தில் எழுதியிருந்தார். "நல்ல வேளை தப்பித்தோம்" என்கிற ரீதியில் நூறு கமெண்டுகள் வேறு. என்னவோ அவர்கள் அனைவரும் அந்த டூட்ஸியை பார்த்து விட்டமாதிரியும், அல்லது காப்பி அடித்து எடுக்கப்பட்ட படத்தை நான் ஒரு போதும் பார்க்க மாட்டேன் என்று சபதம் செய்திருப்பதைப் போலவும் என்னா அலப்பறை. முடியலட சாமீ... எங்கள் ஊர் போடியில் 'சந்தோஷ் சுப்பிரமணியம்' படம் ரிலீஸ் ஆகியிருந்த சமயம். எனது தந்தையை என்னால் 'பொம்மரிலு' பார்க்க வைக்க முடியாது. அதனால் இந்தப் படத்திற்கு அழைத்துச் சென்றேன். என் தந்தை மட்டுமல்ல தியேட்டரே சந்தோஷ் சுப்பிரமணியத்தை மிகவும் சந்தோஷமாகப் பார்த்தது. சித்தார்த்தின் நடிப்பில் பாதியைக் கூடத் தொடாத ஜெயம் ரவிக்கு தாய்மார்க்களின் கரிசணம் டன் கணக்கில் கிடைத்தது. நான் கல்லூரி சேர்ந்த சமயம் வெளியான எம்.குமரன் சன் ஆப் மஹாலட்சுமி படத்தைப் பார்த்து விட்டு எனக்கும் முழு திருப்தியாக இருந்தது. ஏனென்றால் அது ஒரு ரீமேக் என்பது அப்போது எனக்குத் தெரியாது. அப்படியே தெரிந்திருந்தாலும் அதை நான் பார்க்காததால் இதை என்னால் ரசிக்க முடிந்தது. இந்தப் படங்களெல்லாம் ஓடுகிறது. ஆயிரத்தில் ஒருவன் போன்ற படங்கள் ஓடுவதில்லை...
பதிவு படுபயங்கர பெரிதாகப் போய் விட்டது. இவ்வளவு தூரம் எத்தனை பேர் பொறுமையாகப் படித்திருப்பீர்கள் என்று தெரியவில்லை. படித்தவர்கள் அனைவரும் தங்களது கருத்துகளை கண்டிப்பாக பின்னூட்டமிடவும். தமிழ் சினிமா முன்னேற வேண்டும், அது வேறு நாட்டுப் படத்தின் காப்பியாகவே இருந்தாலும் சரி. ஏனென்றால் நம் மக்களுக்கு அது புதிது. எனவே அதற்கு யாரும் தடையாக இருக்கக் கூடாது என்பதே என் வாதம்.
உலக சினிமா என்ற பெயரில் எதைக் காட்டினாலும் ஆஹா ஓஹோ என்கிறார்கள். தமிழ் சினிமா என்று வரும்போது முதல் முயற்சியாய் இருக்கும் போது கூட ஒன்றும் தெரியவில்லை என்றாலும் கூட "எதாவது ஒரு படத்தின் காப்பியாகத் தான் இருக்கும்" என்று முடிவு செய்து விடுகிறார்கள். ஆங்கில சினிமாக்களையும், பிற மொழிப் படங்களையும் ஓடி ஓடி வளர்க்கும் நாம், நம் சினிமாவை ஆதரிக்க வேண்டாமா? உங்களது வரவேற்பைப் பொருத்து அடுத்த பதிவிலும் இதே விஷயத்தைப் பற்றிய எனது மேலும் சில கருத்துக்களை விவாதிக்க இருக்கிறேன்.
தயவு செய்து யாரையும் வெளிப்படையாகக் குறிப்பிட்டோ, கேவலமான சொற்களால் திட்டி அவமதித்தோ எழுத வேண்டாம். அது நமக்கு தான் அசிங்கம். இது ஒரு ஆரோக்கியமான விவாதமாக இருந்தால் மட்டுமே எனக்கும், படிக்கும் உங்காளுக்கு திருப்தியாக இருக்கும். Comment Moderation எடுத்து விட்டேன். நன்றி...
1973 ஆம் ஆண்டு எம்.ஜி.ஆர் நடித்த 'உலகம் சுற்றும் வாலிபன்' படம் வெளி வந்தது. தமிழ் சினிமாவில் முதல் முறையாக ஒரே படத்தில் பல நாடுகளை மக்கள் பார்த்து ரசித்தனர். தாங்கள் வாழும் ஊரைத் தாண்டாத பல பொது ஜனங்கள் எம்.ஜி.ஆர் தயவால் உட்கார்ந்த இடத்திலேயே பல நாடுகளை சுற்றிப் பார்த்தனர். சினிமாவிலும் சரி, அரசியல் வாழ்க்கையிலும் சரி மிகப் பெரும் புரட்சியாக அமைந்தது உலகம் சுற்றும் வாலிபன் என்று சொல்வர். நான் பிறப்பதற்கு பல வருடங்களுக்கு முன் வந்த படமாக இருந்தாலும் இன்றளவும் எனக்கு மிகவும் பிடித்த படங்களில் உலக சுற்றும் வாலிபனும் ஒன்று. இதை ஏன் நான் சொல்கிறேன் என்றால் எம்.ஜி.ஆர் உலக நாடுகளில் யாரும் காட்டாததைக் காட்டவில்லை. உலக சினிமா வரலாற்றில் இல்லாத ஒரு கதையைச் சொல்லிவிடவில்லை. ஆனாலும் மக்கள் அதைக் கொண்டாடினர். காரணம், நம் மக்களுக்கு அது புதியது.
அதே போல் தான் சிவாஜி நடித்து 1954 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த 'அந்த நாள்' படம். 1950 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த ரோஸமானின் (Rashômon) காப்பியாகவே அது இருந்து விட்டுப் போகட்டும். ஆனால் அது தமிழுக்கு, தமிழ் மக்களுக்கு அப்போது ஒரு கொலை, ஐந்து விதமான சாட்சியங்கள், சென்னையில் குண்டு, ஜப்பானுடன் நேரடி ரேடியோத் தொடர்பு என் அத்தனையும் எவ்வளவு புதிதாக இருந்திருக்கும் என்று யோசித்துப் பார்த்தால் புரியும்.
ரோஸமான், ரோலாண்ட் எம்ரிச், அமோரஸ் பெர்ராஸ், கிம் கி டுக், ஷீ டெவில், ஸ்டான்லி கியூப்ரிக், கொரியன் கிளாசிக்ஸ் எல்லாம் நமக்குத் தெரியும். எப்போதாவது ஏதாவது ஒரு நல்ல படம் வந்தால் குடும்பத்துடன் பார்க்கலாம் என்று காத்திருக்கும் ஒரு சராசரி தமிழ் குடிமமகனான ஒரு குப்பனுக்கோ சுப்பனுக்கோ அது தெரியுமா? அவன் ஒரு படத்தை நல்ல படம் என்று முடிவு செய்து அந்த படத்திற்கு கிளம்பும் முன் நம் போன்ற ஆட்களின் விமர்சனக் குத்துகளை எதிர்கொள்ள முடியாமல் அந்தப் படம் தியேட்டரை விட்டே போயிருக்கும். பிறகு அவன் அடுத்த படத்திற்கு காத்திருக்க வேண்டியது தான். நம் போன்ற விமர்சனங்களால் மட்டும் தான் ஒரு படம் ஓடுவதில்லையா? என்று நீங்கள் கேட்கலாம். "ஆம்" என்பதே எனது அழுத்தமான பதில். ஒரு படத்தின் வெற்றி விகிதத்தை, அது தியேட்டரில் ஓடும் நாட்களை பெருமளவில் நிர்ணயிப்பது 'ஏ' சென்டர்களே. அங்கு தான் படத்தின் கலெக்ஷன் அமோகமாக இருக்கும். படம் எடுத்தவனும் தன் லாபத்தை கணக்கிடுவது அங்குதான். ஒரு படம் வெளியான உடனே அந்த 'ஏ' சென்டர் மக்களுக்கு அந்தப் படத்தைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் ஏற்பட்டு விடுகிறது. உடனே அவர்கள் ஓடி வருவது வலைஉலகிற்கு தான். டைம்ஸ் ஆப் இந்தியாவில் இத்தனை ரேட்டிங், இந்தத் தளத்தில் இத்தனை ரேட்டிங் என்று யாரோ ஒருவர் படம் பார்த்து விட்டு கொடுக்கும் ரேட்டிங்கை வைத்து இவர்கள் தங்களது ரசனையை முடிவு செய்கிறார்கள். "படத்திற்கு ரேட்டிங் சரியில்லை. அதனால் யாரும் போக வேண்டாம்" என்று விஷயம் காட்டுத்தீ போல் பரவுகிறது. பின்னாலேயே சுடச் சுட நம்மவர்களின் 'விமர்சனப் பதிவுகள்'. இப்படியிருந்தால் மக்கள் எப்படி படம் பார்ப்பார்கள்? எப்படி தமிழ் சினிமா முன்னேறும்? எழுத்துச் சுதந்திரம், பொது நலத் தொண்டு, மக்கள் தாங்கள் உழைத்து சம்பாதிக்கும் பணத்தை காப்பியடித்து எடுக்கப்பட்ட ஒரு படத்தைப் பார்த்து விரயம் செய்வதிலிருந்து நான் தடுக்கிறேன், அது இது என்று யாராவது உளறினால், அவர்களுக்கு 'கும்பிபாகம்' தான். ஒருவருக்கு ஆக்ஷன் பிடிக்கும், மற்றொருவருக்கு செண்டிமெண்ட் பிடிக்கும், இன்னொருவருக்கு காமெடி பிடிக்கும். இப்படி ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு ரசனை இருக்கும் போது, இதை விட நான் பெரிய பெரிய ஒரிஜினல் ஸ்டண்ட் படமெல்லாம் பார்த்திருக்கிறேன். இந்தப் படம் வெறும் ரோப் பைட் தான் என்று நம் போன்றவர்கள் எழுதி வைத்துவிட, நியாயமாக உழைத்து தலைகீழாக கயிற்றில் தொங்கி நடித்ததெல்லாம் பார்க்க யாருமில்லாமல் திரும்பிவடுகிறது.
ஒரு அருமையான உதாரணம் சொல்லவேண்டுமானால் 'ஆயிரத்தில் ஒருவன்' என்று ஒரு படம் சமீபத்தில் வெளியானது. அந்தப் படத்தை எந்த பாடு படுத்தினோம் என்று யோசித்துப் பாருங்கள். இத்தனைக்கும் அது செல்வராகவனின் சொந்த மூளையில் தோன்றிய சொந்தக் கதையே. எனக்குத் தெரிந்து அது எந்தப் படத்தின் காப்பியும் அல்ல. ஆனால் விமர்சனம் என்ற பெயரில் அந்தப் படத்தை துண்டுதுண்டாக வெட்டி, சோழர்கள் பற்றிய புனைவுக்கதையை சோழர்களின் உண்மையான வரலாற்றுடன் ஒப்பிட்டு நாஸ்த்தி செய்து, கடைசியில் ஒரு தமிழ் சினிமா இயக்குனரின் உச்சகட்ட கற்பனை என்று நாங்கள் வியந்த அந்தப் படம் பலர் பார்வைக்கு வரும் முன்னேயே பெட்டிக்குள் போனது. துள்ளுவதோ இளமை, காதல் கொண்டேன், 7ஜி போல் செல்வராகவன் எடுத்த காவியங்களெல்லாம் ஓடோ ஒடு என்று ஓடியது. மிகவும் சிரமப்பட்டு, நிஜமாகவே உழைத்து, உழைத்து செதுக்கிய புதுப்பேட்டை சம்பந்தமேயில்லாமல் 'சிட்டி ஆப் காட்' உடன் கம்பேர் செய்யப்பட்டு ஓடாமல் போனது. அடுத்து வந்த ஆயிரத்தில் ஒருவனும் இப்படி. இதெல்லாம் உண்மையாகவே என்னைப் போலான தமிழ் சினிமா ரசிகர்களுக்கு எவ்வளவு பெரிய வயித்தெரிச்சலாக இருக்கிறது தெரியுமா? உண்மைக் கதை என்று சொல்லப்பட்டு பின்பு அப்படியே உட்டாலக்கடி செய்து எடுக்கப்பட்ட ட்ராய், அலெக்ஸாண்டர் போன்ற படங்கள் தமிழ்படுத்தப் பட்டு ஆகாஓகோ என்று தமிழகமெங்கும் ஓடின. ஆனால் நம் இனத்தவரின் கதையை அடேய் இது உட்டாலக்கடி தான்டா என்று முதலிலேயே சொல்லிவிட்டு காட்டுபோதும் அது ஓடவில்லை. இல்லையென்றால் நாம் ஓட விடுவதில்லை.
தமிழகத்தில் எத்தனை பேர் டூட்ஸி (Tootsie) படம் பார்த்திருப்பார்கள்? யோகி படம் வெளியான அன்றே ஒரு பிரபல பதிவர், அழகாக அந்தப் படத்தையும் இந்தப் படத்தையும் ஒப்பிட்டு தன் தளத்தில் எழுதியிருந்தார். "நல்ல வேளை தப்பித்தோம்" என்கிற ரீதியில் நூறு கமெண்டுகள் வேறு. என்னவோ அவர்கள் அனைவரும் அந்த டூட்ஸியை பார்த்து விட்டமாதிரியும், அல்லது காப்பி அடித்து எடுக்கப்பட்ட படத்தை நான் ஒரு போதும் பார்க்க மாட்டேன் என்று சபதம் செய்திருப்பதைப் போலவும் என்னா அலப்பறை. முடியலட சாமீ... எங்கள் ஊர் போடியில் 'சந்தோஷ் சுப்பிரமணியம்' படம் ரிலீஸ் ஆகியிருந்த சமயம். எனது தந்தையை என்னால் 'பொம்மரிலு' பார்க்க வைக்க முடியாது. அதனால் இந்தப் படத்திற்கு அழைத்துச் சென்றேன். என் தந்தை மட்டுமல்ல தியேட்டரே சந்தோஷ் சுப்பிரமணியத்தை மிகவும் சந்தோஷமாகப் பார்த்தது. சித்தார்த்தின் நடிப்பில் பாதியைக் கூடத் தொடாத ஜெயம் ரவிக்கு தாய்மார்க்களின் கரிசணம் டன் கணக்கில் கிடைத்தது. நான் கல்லூரி சேர்ந்த சமயம் வெளியான எம்.குமரன் சன் ஆப் மஹாலட்சுமி படத்தைப் பார்த்து விட்டு எனக்கும் முழு திருப்தியாக இருந்தது. ஏனென்றால் அது ஒரு ரீமேக் என்பது அப்போது எனக்குத் தெரியாது. அப்படியே தெரிந்திருந்தாலும் அதை நான் பார்க்காததால் இதை என்னால் ரசிக்க முடிந்தது. இந்தப் படங்களெல்லாம் ஓடுகிறது. ஆயிரத்தில் ஒருவன் போன்ற படங்கள் ஓடுவதில்லை...
பதிவு படுபயங்கர பெரிதாகப் போய் விட்டது. இவ்வளவு தூரம் எத்தனை பேர் பொறுமையாகப் படித்திருப்பீர்கள் என்று தெரியவில்லை. படித்தவர்கள் அனைவரும் தங்களது கருத்துகளை கண்டிப்பாக பின்னூட்டமிடவும். தமிழ் சினிமா முன்னேற வேண்டும், அது வேறு நாட்டுப் படத்தின் காப்பியாகவே இருந்தாலும் சரி. ஏனென்றால் நம் மக்களுக்கு அது புதிது. எனவே அதற்கு யாரும் தடையாக இருக்கக் கூடாது என்பதே என் வாதம்.
உலக சினிமா என்ற பெயரில் எதைக் காட்டினாலும் ஆஹா ஓஹோ என்கிறார்கள். தமிழ் சினிமா என்று வரும்போது முதல் முயற்சியாய் இருக்கும் போது கூட ஒன்றும் தெரியவில்லை என்றாலும் கூட "எதாவது ஒரு படத்தின் காப்பியாகத் தான் இருக்கும்" என்று முடிவு செய்து விடுகிறார்கள். ஆங்கில சினிமாக்களையும், பிற மொழிப் படங்களையும் ஓடி ஓடி வளர்க்கும் நாம், நம் சினிமாவை ஆதரிக்க வேண்டாமா? உங்களது வரவேற்பைப் பொருத்து அடுத்த பதிவிலும் இதே விஷயத்தைப் பற்றிய எனது மேலும் சில கருத்துக்களை விவாதிக்க இருக்கிறேன்.
தயவு செய்து யாரையும் வெளிப்படையாகக் குறிப்பிட்டோ, கேவலமான சொற்களால் திட்டி அவமதித்தோ எழுத வேண்டாம். அது நமக்கு தான் அசிங்கம். இது ஒரு ஆரோக்கியமான விவாதமாக இருந்தால் மட்டுமே எனக்கும், படிக்கும் உங்காளுக்கு திருப்தியாக இருக்கும். Comment Moderation எடுத்து விட்டேன். நன்றி...
