Babyஆனந்தன்

முதலில் 'வானம்'.

தமிழ் சினிமாவில் வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு நல்ல படம். ஐந்து கதைகள் ஒரு கிளைமாக்ஸ். சிம்புவின் பணக்காரக் காதலுக்கு பணம் தேவைப்படுகிறது, பரத்திற்கு ராக் ஸ்டாராகி சாதிக்க ஒரு மேடை தேவைப்படுகிறது, சரண்யாவிற்கு கந்துவட்டிக்காரனனிடமிருந்து தனது மகனைக் மீட்டு படிக்க வைக்க பணம் தேவைப்படுகிறது, அனுஷ்காவிற்கு தன் ஓனர் ராணியம்மாவிடமிருந்து வெளிவந்து தனியாக தொழில் ஆரம்பிக்க ஒரு வழி தேவைப்படுகிறது, மதத்தின் பெயரால் தீவிரவாதியென அடையாளம் காட்டப்படும் பிரகாஷ்ராஜிற்கு தொலைந்து போன தன் தம்பி தேவைப்படுகிறான். அற்புதமான திரைக்கதையினால் இவர்கள் அனைவரும் சென்னையில் உள்ள ஒரு மருத்துவமனைக்கு வந்து சேர, ஜெயப்பிரகாஷ்  தோன்றும் ஆழமான, நெஞ்சை உருக்கும் கிளைமாக்ஸ். தெலுங்கு ஹிட்டை அந்த தெலுங்கு டைரக்டரே தமிழிலும் கொடுத்திருப்பது ஆறுதல். வெல் டன் கிருஷ். இரண்டாவது சந்தானம். வடிவேலு சேப்டருக்கு ஃபுல் ஸ்டாப் வைக்கும் நேரம் நெருங்கிக்கொண்டேயிருக்கிறது என்பதை ஆ..கஜகஜா என்று சொல்கிறார். 'சிம்புவின் நடிப்பு' என்று யாராவது கேட்டால் இந்தப் படத்தைக் காட்டலாம். இதனுடன் ஒப்பிட்டு பார்க்கும் போது கோவில், மன்மதன், வி.தா.வியெல்லாம் ஒரு மேட்டரே இல்லை. சரண்யா அவரது மாமனார் கிழவர் - ஏழ்மையின் கோர முகங்கள். இளம்பிறையின் மூலம் சாதிக்க வேண்டியது இன்னமும் நிறைய இருக்கிறது என்று நியாபகப்படுத்துகிறது இவர்களது கதை. பிரகாஷ்ராஜ் - கொஞ்சம் ஓவர் நடிப்பு என்றாலும் நன்று. பரத் - ஜிம் பாடி ராக் ஸ்டாருக்கு பொருத்தமான தேர்வு, நடிப்பு. அனுஷ்கா - எனக்கு இந்தக் கேரக்டர் ஐந்தாவதாக ஏதாவது வேண்டுமே என்று திணிக்கப்பட்டதாகவே தோன்றியது. வேட்டைகாரன், சிங்கம் படங்களில் நான் ரசித்த அனுஷ்காவை வானத்தில் ரசிக்க முடியவில்லை.

சென்ற வாரம் கோ, இந்த வாரம் வானம். தமிழ் சினிமாவின் பயணம் ஆரோக்கியமாகவும் திருப்திகரவுமாகவும் இருக்கிறது :-)  

அடுத்தது இன்றைய ஸ்பெஷல்... தமிழ் சினிமா உட்பட உலக சினிமா சந்தையில் கொரிய படங்களின் ஆதிக்கம் அளவுகடந்து போய்க்கொண்டிருக்கும் இந்த நேரத்தில் மற்றுமொரு அற்புதமான கொரிய சினிமா. சமீபத்தில் நான் பார்த்து வரும் தென்கொரிய காதல், சைக்கோ த்ரில்லர்கள், கேங்ஸ்டர் கதைகளிலிருந்து மாறுபட்ட அதே சமயம் நான் மிகவும் விரும்பும் ஒரு கதைகளன். எக்காரணத்தைக் கொண்டும் வருங்காலத்தில் வரப்போகும் (ஏனென்றால் இந்தப் படம் சென்ற வருட இறுதியில் தான் ரிலீஸ் ஆகியிருக்கிறது) ஏதாவது ஒரு தமிழ் படத்தைப் பார்த்துவிட்டு “இந்தப் படத்தப் பார்த்து தான் எடுத்திருக்காங்க” என்றும் “காப்பி கூட அடிக்கல, அப்படியே டப்பிங் பண்ணியிருக்காங்க” என்றும் நம் பதிவர்களால் கதற முடியாதபடி கொரிய வரலாற்றுக் கதையை படமாக்கியிருக்கிறார்கள். 1950களில் தென் கொரியாவிற்கும் வட கொரியாவிற்கும் போர் வெடித்த சமயத்தில் வேகமாக முன்னேறி வரும் பெரும் வடகொரிய படையை எதிர்த்து ஒரு சிறிய தென்கொரிய மாணவர் படை போராடிய ஒரு உண்மைச் சம்பவம் தான் 71 - Into The Fire.

போர் பயிற்சி இல்லாத 71 படிக்கும் மாணவர்கள், 2500 போர் வீரர்களைக் கொண்ட எதிரிப்படையிடம் தங்கள் நாடு சிக்காமல் இருக்க, உதவி வரும் வரை எதிரிகளைச் சமாளித்து போரிட்டு 11 மணி நேரம் அவர்களை முன்னேற விடாமல் தடுத்த ஒரு வீர சாகச வரலாற்றை தங்களுக்கே உரிய 'ரத்தமும் சதையும்' ஸ்டைலில் சொல்லியிருக்கிறார்கள் தென்கொரியர்கள். டைரக்டர் - John H Lee.

மாணவர்களுக்குள் இருக்கும் சந்தோஷம், துக்கம், நட்பு, கொண்டாட்டம், நாட்டின் மீதுள்ள பற்று, நீ பெரியவனா நான் பெரியவனா தகராறு, முதல் முறையாக துப்பாக்கியைக் கையாளுதல் என்று முதலில் சாதாரணமாக ஆரம்பிப்பதைப் போலத் தெரிந்தாலும் எதிரிகளை இவர்கள் பார்க்கும் இடத்திலிருந்து படத்தின் வேகம் பண்மடங்காகிறது. முதற்கட்ட போரில் போர் வீரர்களுடன் கூட்டாக சண்டையிட்டு தப்பித்த மூன்று மாணவர்களில் 'போர்த்தளபதி' இறக்கும் போது அருகிலேயே இருந்த Oh Jung-Bum என்னும் மாணவனின் வழியாக முழு கதையும் சொல்லப்படுகிறது. தெறிக்கும் மனித உடல்கள், வெடிகுண்டு சத்தம், கண்முனே கொல்லப்படும் உயிர்கள், போகும் உயிரை கட்டியிழுக்கப் போராடும் மருத்துவர்கள் என்று போர்க் கோரத்தைக் கண்டு மிரண்டு போயிருக்கும் அவனை அடுத்து வந்திரங்கும் புதிய மாணவர் படைக்கு தளபதியாக நியமிக்கிறார் மூத்த தளபதி. எதிரிகள் வேகமாக முன்னேறி வரும் சமயம் மற்ற போர் வீரர்கள் அனைவரும் 'Nakdong River' என்னும் இடத்தைக் காபாற்றச் செல்ல, 'Pohang' என்னும் இடத்திலிருக்கும் பெண்கள் பள்ளியில் மாணவர் படை எதிரிகளை சமாளிக்க தயாராகின்றனர். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு துப்பாக்கி, 250 புல்லட்கள் கொடுக்கப்படுகிறது.

71 மாணவர்களில் மூவர் சிறார் சிறைச்சாலையிலிருந்து வந்திருக்கும் குற்றவாளிகள். அவர்களின் தலைவனுக்கும் மாணவர் படைத்தலைவனுக்கும் ஆரம்பத்திலிருந்தே இருக்கும் நீயா நான பிரச்சனை, தவிர துப்பாக்கியைச் சரியாக கையாளத் தெரியாமல் முதல் சண்டையிலேயே இவர்கள் பக்கம் ஏற்படும் அதிகளவு இழப்பு, இறப்பு, ஐந்து நிமிடத்திற்கு முன் பேசிக்கொண்டிருந்தவன் கண் முன்னே குண்டடிபட்டு இறப்பதைக் கண்டு பயந்து நடுங்கும் மற்ற மாணவர்கள், எப்படி பொறுப்பை நிறைவேற்றுவது, மற்றவர்களைக் காப்பாற்றுவது என்னும் கலக்கத்திலிருக்கும் தலைவன், போரில் வீணாக மாணவர்கள் சாகக்கூடாது என்று மேலிடத்தில் போராடும் தளபதி என்று ஒரு போரினால் ஏற்படும் இழப்புகள் அனைத்தையும் இந்த மாணவர்களின் வழியே நம் கண்முன் நிறுத்துகிறார்கள்.

பள்ளிக்கட்டத்தில் நடக்கும் கிளைமாக்ஸ் போர்க்காட்சி தான் உச்சகட்ட ஹைலைட். தெறிக்கும் தோட்டாகளுக்கு மத்தியில் மிச்சமிருக்கும் ஒவ்வொரு மாணவனும் நாட்டிற்கான தனது பங்கை நிறைவேற்றும் இடங்கள் ஒவ்வொன்றும் அபாரம். இந்தியன் 'சுதந்திர போராட்ட எப்பிசோடில்' வருவதைப் போல மாணவர்கள் வெடிகுண்டைக்கட்டிக் கொண்டு டேங்கர்களுக்குள் குதிப்பது, ஒருவருனுக்காக மற்றொருவன் உயிரை விடுவது, சாகும் நிலையிலும் எதிரிகளைக் கூண்டோடு கொளுத்திக்கொல்வது என்று வீரமரணமடைகிறார்கள். உண்மையான வீரம் என்றால் என்ன என்பதை இந்தப் படம் காட்டுகிறது. வெறும் 11 மணிநேரமே எதிரிகளை முன்னேற விடாமல் தடுத்திருந்தாலும், அந்தப் போரில் இந்த மாணவர்களின் பங்கு அதீதமானது என்று வரலாறு சொல்கிறது. போரில் கலந்து கொண்ட ஒரு மாணவன் தன் தாய்க்கு எழுதிய கடிதங்களின் அடிப்படையில் திரைக்கதை உருவாக்கப்பட்ட ஒரு உண்மைச் சாகசம் இது.


YouTube இல் எதையோ தேடப்போய் இந்தப் படம் கிடைத்தது. யாம் பெற்ற இன்பம் பெருக இவ்வையகம் - ஆங்கில சப்-டைட்டிலுடன் முழு படத்தின் லிங்க் இதோ. டிரைலர் இதோ...

இளம்பிறையின் சார்பாக விடுதிகளில், ஆசிரமங்களில் தங்கிப் படிக்கும் சிறுவர்களை இன்பச் சுற்றுலா ஒன்றிற்கு  ஏற்பாடு செய்து வெளியே அழைத்துச் செல்ல வேண்டும் என்பது எங்களது நீண்ட நாள் ஆசையாக இருந்தது.  போடி JNC மலைவாழ் மாணவர் விடுதி மாணவ-மாணவிகளை தேனியிலுள்ள வைகை அணைக்கு அழைத்துச் சென்றதன் மூலம் எங்கள் ஆசை நிறைவேறியிருக்கிறது. முதலில் JNC மலைவாழ் மாணவர் விடுதியைப்பற்றி சொல்லவேண்டும். தேனி மாவட்டத்தில் உள்ள சிறுநகரமான போடிநாயக்கனூரில் அமைந்துள்ளது இந்த விடுதி. போடி மக்களின் பிரதான தொழில்களாக விவசாயமே திகழ்கிறது.  மலைகள்  சூழ்ந்த  குளிர் பிரதேசமான இங்கு ஏலைக்காய், மிளகு, டீ போன்றவை பெருமளவில் விளைவிக்கப்படுகிறது. போடியைச் சுற்றியுள்ள மலைப்பிரதேசங்களில் இன்னும் பல ஆதிவாசி மக்கள் வாழ்ந்து வருகின்றனர்.  சாலை, மின்சாரம், மருத்துவம் போன்ற அத்தியாவசிய வசதிகள் எதுவும் இல்லாத இடத்தில் மக்கள் கூடி வாழ்ந்து வருகின்றனர். அவர்கள் அனைவரும் ஏலைக்காய்,  டீ எஸ்டேட்களில் கூலி வேலைக்குச் செல்பவர்கள். சிறு வயதிலேயே  குடிப்பழக்கம்,  போதைப்பழக்கம்,  பால்ய விவாகம், ஒரு தம்பதிக்கு  சராசரியாக 10-12 என்று குழந்தைகள் என்று இன்றைய நவீன, முறையான கலாச்சார சூழழுக்கு கொஞ்சமும் பொருத்தமேமில்லாத ஒரு முறையற்ற, அடிப்படை தேவைகளே இல்லாத ஒரு வாழ்கையையே அந்த  மக்கள்  வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

இத்தகைய சூழழில் பிறந்து வளரும் குழந்தைகளும் இவர்களைப் போல் ஆகிவிடக்கூடாது என்கிற நல்லெண்ணத்தில், திருச்சியயைச் சேர்ந்த திரு பென்ஜமின் என்பவரும் அவரது மனைவியாரும் போடியில் தங்கள் சொந்தப்  பணத்தில் ஒரு வீட்டை வாடகைக்கு எடுத்து, மலைவாழ் மக்களின் குழந்தைகள் சுமார் 35 பேருக்கு Jesus New Creation Ministry என்ற பெயரில் மாணவர் விடுதி ஒன்றைத் தொடங்கி இலவச கல்வி, உணவு,  இருப்பிடம் அளித்து வருகின்றனர். ஆதரவற்ற, கைவிடப்பட்ட குழந்தைககள் சிலரும் இதில் அடக்கம். 3 வயது முதல் அதிகபட்சம் 15 வரையிலான சிறுவர்-சிறுமிகள் இங்கு தங்கிப் படிக்கின்றனர். கி்றிஸ்துவ தம்பதிகளான இவர்கள் இது போல் ஆதரவற்ற ஏழைக் குழந்தைகளுக்குச் செய்யும் உதவி, கடவுளுக்கு தாங்கள் நேரடியாகச் செய்யும் சேவவை என்று நம்புகின்றனர். சத்தான அதே சமயம் அளவான சாப்பாடு இந்தக் குழந்தைகளுக்கு வழங்கப்படுகிறது. கடவுள் பக்தி, ஒழுக்கம், கட்டுப்பபாடு போன்றவற்றை மிகுந்த அன்போடு  கற்றுத்தருகின்றனர். குழந்தைகளும் ஒருவருக்கொருவர்  மிகுந்த பாசத்துடனும் 'அங்கிள் - ஆன்ட்டி'  மேல் அதிக மரியாதையுடனும் இருக்கின்றனர்.

மலைவாழ் மக்கள் தங்கியிருக்கும் இடத்திற்கு செல்வதே பெரும் கஷ்டம் என்று இந்தத் தம்பதியினர் கூறுகின்றனர்.  வெளியுலகம் அதிகம் தெரியாத இம்மக்கள் யாரோ இருவர் வந்து இலவச கல்வி கற்றுத் தருகிறோம்  என்று தங்கள் குழந்தைகளைக் கேட்டால் தந்துவிடுவார்களா?  மிகுந்த  போராட்டத்திற்குப் பிறகும்,  நிபந்தனைகளுக்கு உட்பட்ட பிறகும்தான் இவர்களால் குழந்தைகளை அழைத்து வர முடிகிறதாம்.  தினமும் காலையில் எழுந்தவுடன் கடவுள் வழிபாட்டுடன் ஒரு முறையான வாழ்க்கை முறையை  இந்தக் குழந்தைகளுக்கு கற்றுத் தருகின்றனர். திரு பென்ஜமின் அவர்கள்   திருச்சியில் பாதிரியாராக சேவை புரிந்து வருகிறார்.  அவரது மனைவி இங்கு போடியில் இந்தக் குழந்தைகளுடன் தங்கியிருக்கிறார். இந்தத் தம்பதிக்கு  இரண்டு மகன்கள். இருவரும் திருச்சியில் தங்கிப் படிக்கின்றனர். விடுமுறையானால் தாயைக்காண விடுதிக்கு வருகின்றனர்.  பெற்ற குழந்தைகளளைப் பிரிந்து அடுத்தவர் குழந்தைகளுக்காக பாடுபடும் இந்தத்  தம்பதியினர் எங்களுக்கு இன்னமும் ஒரு ஆச்சரியமாகவே விளங்குகின்றனர்.

இளம்பிறைக்கு ஆரம்பம் முதலே JNC யுடன் தொடர்பு இருந்து வருகிறது. சொல்லப்போனால் நாங்கள் முதன்முதலில் உதவி செய்த இடம் JNC தான். இந்த விடுதியிலிருந்து சுமார் 15 மாணவர்கள் போடி 1st வார்டு அரசுப் பள்ளியில் படிக்கின்றனர். எனது அம்மாவும் இதே பள்ளியில் தான் வேலை செய்வதால்தான் எங்களால் இந்த விடுதியைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. மாணவர்களிடம் விசாரித்து பார்த்த போது இவர்கள் சொல்வது எதுவும் பொய்யில்லை என்பதும் உறுதியானது. முதலில் தங்களது சொந்த பணத்தை செலவழித்து வந்தவர்கள் பிறகு சமாளிக்க முடியாமல் பிறர் உதவியயை நாடினர். அப்படித் தான் இளம்பிறையின் மூலம் நாங்கள் செய்ய முன்வந்த சிறு உதவியையும் அவர்கள் ஏற்றுக்கொண்டனர். அரசிடமிருந்து  நிரந்தர உதவி பெறலாம் என்று நினைத்து அணுகியபோது அதிலுள்ள  சிக்கலான விதிமுறைகள் இவர்களை சுதந்திரமாக செயல்பட தடைசெய்யும்  விதமாய் அமைந்துள்ளதால் அந்த எண்ணத்தைக் கைவிட்டு கிடைக்கும் நன்கொடை,  உதவிகள் மூலமாக இந்த விடுதியை நடத்தி வருகின்றனர். இளம்பிறை சார்பாக இந்த விடுதியின் மளிகை செல்வுகளுக்காக மாதம் ரூ2000 கொடுத்து வருகிறோம்.

நாங்கள் சென்று வந்த சுற்றுலா பற்றி இனி. வைகை அணை என்பது தேனி மாவட்டததின் பிரதாண சுற்றுலா தளம். காமராஜர் முதலமைச்சராக இருந்த காலகட்டத்தில் இந்த அணையச் சுற்றி பூங்கா அமைத்து சுற்றுலாத் தளமாக  மாற்றியிருப்பதாகத் தெரிகிறது. அழகிய சோலையாக இன்றும்  பராமறிக்கப்பட்டு வரும் வைகை அணை பூங்காவின் Center of attraction யானை சறுக்குமரம் தான்.  ஒரு மிகப் பெரிய யானையின் பின்பக்கமாக ஏறி, முன் பக்கம் சறுக்கி வரும்படி அமைந்திருக்கும் இதில் குழந்தையாக இருக்கும் போது பல முறை ஏறி இறங்கி விளையாடியிருக்கிறேன். அந்த வித்யாசமான அமைப்பு என்றும் மனதை வவிட்டு அகலாது.  மற்றுமொரு குறிப்பிடத்தக்க விஷயம், தண்ணீர் குடிக்கும் அரக்கன் சிலை. இதுவும் பல வருடங்களாக பராமரிக்கப்பட்டு வருகிறது. இந்த அரக்கனும் பல வருடகாலமாக தொடர்ந்து தண்ணீர் குடித்துக் கொண்டேயிருக்கிறான்

வெளியே அழைத்துச் செல்லலாம் என்று முடிவு செய்தவுடனே குழந்தைகளிடம் எங்கு செல்லலாம் என்று கேட்டோம். அவர்களுக்கு எந்த இடத்தைச் சொல்வது என்று தெரியவில்லை. தேனிக்கு அருகில் இருக்கும் குழந்தைகளுக்கான ஸ்பாட் என்று பார்த்தால் அது இரண்டே இரண்டு இடங்கள் தான். ஒன்று தேனி - பெரியகுளம் ரோட்டில் அமைந்திருக்கும் ஸேரன்ஸ் ஃபன் பார்க் மற்றொன்று வைகை டேம். ஃபன் பார்க்கில் வீடியோ கேம்ஸ் இருக்கும், பட்டாம்பூச்சி தோட்டம் இருக்கும், பெரிய திரையில் கார்ட்டூன் படம் ஓடும். வைகை அணையில் யானையின் பின்புரத்தில் ஏறி, முன் புறமாக இறங்கும் சறுக்கு மரம் இருக்கும். “எங்கு போகலாம்?” என்று கேட்டதற்கு, குழந்தைகள் அனைவரும் ஒரு சேர சொன்ன பதில் யானை சறுக்கு மரம்!

முதலில் 22ஆம் தேதி தான் செல்வதாக முடிவு செய்திருந்தோம். ஆனால் அன்று புனித வெள்ளியானதால் குழந்தைகளை அழைத்துக்கொண்டு தேவாலயத்திற்கு செல்லவேண்டும் என்று கூறிவிட்டனர். பின்னர் 20ஆம் தேதி என்று முடிவு செய்து கேட்டபோது கொஞ்சம் பெரிய சிறுவர்களின் முகமெல்லாம் தொங்கிவிட்டது. அவர்களுக்கு இன்னமும் பரிட்சைகள் முடியவில்லையாம். உங்களை வேறு எங்காவது அழைத்துச் செல்கிறோம் என்று சொன்னதற்கு பதிலையே காணோம். சரி அவர்களை மட்டும் ஏன் வருத்தப்பட வைக்க வேண்டும் என்று இறுதியாக 23ஆம் தேதி என்று முடிவு செய்து 'வேன்' புக் செய்தோம். 23ம் வந்தது. கூடவே இடியுடன் கூடிய அடைமழையும் வந்தது. தேனியில் வெள்ளம் கரைபுரண்டு ஓடுவதாகவும், ப்ளானை கேன்ஸல் செய்யும் படியும் எனது அப்பா போன் செய்தார். ஹாஸ்டலுக்குப் போன் செய்து கேட்டால் சிறுவர்கள் அனைவரும் குதூகலமாகக் கிளம்பிக்கொண்டிருப்பதாகச் சொன்னார்கள். ஆனது ஆகட்டும் மழை பெய்தால் சும்மாவாவது தேனியைச் சுற்றி வரலாம் என்று வேனைக் கிளப்பி ஹாஸ்டலுக்குச் சென்றோம்.

குழந்தைகள் அனைவரும் வாசலிலேயே எங்களுக்காகக் காத்திருந்தனர். நாங்கள் அங்கு சென்றதும், வணக்கம், Praise the Lord, என்று எங்களை வரவேற்றனர். ஒவ்வொருவரும் தங்களிடம் இருப்பதிலேயே சிறந்த உடையை அணிந்து ஜம்மென்று ரெடியாகியிருந்தனர். எப்படா வேனிற்குள் செல்வோம் என்றிருந்தவர்களை 'ப்ரேயர்' செய்ய 'ஆன்ட்டி' உள்ளே அழைத்தார். அவசரவசரமாக கடவுளுக்கும் எங்களுக்கும் நன்றிகளைத் தெரிவித்துவிட்டு கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் வண்டியில் தங்களது இடத்தைப் பிடித்து அமர்ந்து கொண்டனர். இளம்பிறையின் சார்பாக நானும் என் அம்மாவும், JNC சார்பாக திரு பென்ஜமின் அவர்களும், அவரது மனைவியும். ஆக மொத்தம் 34 பேர் எப்படி அந்த வேனில் உட்கார்வது என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தோம். எந்தச் சிக்கலையும் தரவில்லை குழந்தைகள். ஆளாளுக்கு ஒருவர் மடிமீது ஒருவரை வைத்துக்கொண்டு எங்களுக்கும் அழகாக இடம் ஒதுக்கி வைத்திருந்தனர். சிலுசிலுவென்று காற்று அடிக்க சந்தோஷக்கரவெலியுடன் கிளபியது வேன்!

நாங்கள் செல்ல செல்ல சொல்லிவைத்தாற்போல் மழை குறைந்துகொண்டே வந்தது. தேனியை நெருங்கிய போது மழை விட்டிருந்தது. ஊரே வெள்ளக்கடாக இருந்தபோதும் நாங்கள் மிதந்து வைகை அணை நோக்கிப் பயணப்பட்டோம். தேனி டவுனிலிருந்து ஒரு 20 நிமிட பயணம். அவ்வளவு தான். நாங்கள் இறங்கியபோது மழை லேசாக தூறிக்கொண்டிருந்தது. வாசலில் டிக்கெட் எடுத்துக் கொண்டு உள்ளே சென்றோம். லேசான தூரல், சுற்றிலும் தண்ணீர், எதிரே குளுகுளுவென பிரம்மாண்டமான, அதே சமயம் ஆள் நடமாட்டம் அவ்வளவாக இல்லாத பார்க். அருமையான லொக்கேஷன்.

வந்த விஷயதைப் பார்ப்போம் என்று கேமராவை கையில் எடுத்துக் கொண்டு குழந்தைகளை போட்டோ எடுக்க ஆரம்பித்தேன். யானை சறுக்கு மரத்தை நோக்கி ஓடிய சிறுவர்களுக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. சறுக்கி வரும் இடத்தில் பள்ளமாக இருந்ததால் குட்டை போல் தண்ணீர் தேங்கியிருந்தது :( அதையும் பொருட்படுத்தாமல், "நாங்கெல்லாம் யாரு?" என்று மூன்று சிறுவர்கள் அவசரவசரமாக பின்புரம் ஏறி முன்புறம் 'ஹே!' என்று சறுக்கி வந்து குட்டைக்குள் 'தொப்' பென்று லேண்ட் ஆகினர். முழுக்க நனைந்ததை அவர்கள் ஒரு பொருட்டாகவே எடுத்துக்கொள்ளாவில்லை. திரு பென்ஜமினும் அவரது மனைவியும் தான் பதறி அடித்துக்கொண்டு கையில் வைத்திருந்த துண்டால் அவர்களைத் துவட்டினர். மற்றவர்கள் ஆசைக்காக ஒரு முறை பின்வழி ஏறி பின் அவ்வழியே இறங்கி வந்தனர். யானையின் கீழே நின்று போட்டோ எடுத்துக்கொண்டனர். பின் ஒரு இடத்தை செலக்ட் செய்து சாக்லேட் சாப்பிட்டோம். மறுபடியும் ஆங்காங்கே போட்டோ எடுத்து கொண்டே நடக்க ஆரம்பித்தோம்.

இடது ஓரத்தில் நிற்பது எனது அம்மா, அடுத்தது Mrs.பென்ஜமின் மற்றும் JNC குழந்தைகள்

இறுதியாக பூங்காவின் இறுதிப் பகுதிக்கு வந்து, அணையைப் பார்க்க படியேறி மேலே சென்று வந்த வழியே வைகை , மேகம் சூழ்ந்த மலைகளையும் ரசித்துக்கொண்டே நடந்தோம். அந்த சமயத்தில் குழந்தைகளிடன் பல விஷயங்களை பேச முடிந்தது. விளையாட விடாமல் மழை தடுத்திருந்தாலும் சந்தோஷம் சிறிதும் குறையவில்லை. அது வேண்டும், இது வேண்டும் என்று யாரும் விழுந்து உருளவில்லை. கூட்டத்தை விட்டு ஒரு நிமிடம் கூட விலகிச் செல்லவில்லை. இரண்டு இரண்டு பேராக கூட்டு சேர்ந்து கொண்டு கடைசி வரை ஒருவரை ஒருவர் "இருக்கிறார்களா" என்று பார்த்துக்கொண்டு பத்திரமாகவே நடந்தனர்.

ஆரம்பித்த இடத்திற்கே மறுபடியும் வந்து, மறுபடியும் ஒரு பெஸ்ட் ஸ்பாட்டை செலெக்ட் செய்து பிஸ்கட், மிக்சர் வரிசையில் நின்று இரண்டு ரவுண்டு வாங்கி சாப்பிட்டோம். தூரத்தில் இருந்த பெரிய மரத்தில் நிறைய வௌவால்கள் திங்கிக்கொண்டிருந்தன. அதையும் ஆச்சரியமாகப் பார்த்து 'எப்போ பறக்கும்?', 'எதுக்கு தொங்கிட்டு இருக்கு?' என்று ஒருவருக்கொருவர் கேள்வி கேட்டுக்கொண்டு பதில் சொல்லிக்கொண்டு இருக்கும் போதே காக்கைக் கூட்டம் வந்து எங்கள் அருகில் உட்கார்ந்தது. ஒருவன் பிஸ்கட் துண்டை ஒரு காக்கைக்கு போட, அதை பல காக்கைகள் எடுக்க முயற்சிதது. உடனே அவரவர் ஆளுக்கு கொஞ்சம் பிஸ்கட், மிக்சர் என்று போட ஆரம்பித்னர். எல்லோரும் சாப்பிட்டு முடித்த பிறகும் காக்கைகள் சுற்றி சுற்றி வரவே, ஒன்றக்கூட விடாமல் எல்லாவற்றையும் விரட்டியும் விட்டனர்!

வெளியே வந்து ஆளுக்கு ஒரு டீ சாப்பிட்டு விட்டு 'ரயில் பயணத்திற்கு' தயாரானோம். வைகை அணை பழைய இடமாக இருந்தாலும் குழந்தைகள் கூட்டம் அதிகமாயிருப்பதற்கு இந்த ரயிலும் ஒரு காரணாம். சும்மார் ஐந்து நிமிடத்திற்கு பார்க்கை ஒரு சின்ன ரயிலில் வைத்து சுற்றிக்காட்டுவார்கள். ஆளாளுக்கு ஒரு இடம் பிடித்து, சந்தோஷக் கூக்குரலிட்டு, கடைசி பெட்டியில் அமர்ந்திருந்த சிறுவர்கள் ரயில் ஓட்டுவது போல் பாவ்லா செய்து, கைதட்டி, மிகவும் ரசித்தனர் இந்த 'சிறிய' பயணத்தை. மதியம் மூன்று மணியளவில் பூங்காவினுள் நுழைந்த நாங்கள் மாலை ஆறு மணிக்கு சரியாக அங்கிருந்து கிளம்பினோம். ஹாஸ்டலில் அனைவரையும் இறக்கி விட அனைவரும் வந்து என் கைகளை மாறி மாறி பற்றிக்குழுக்கி நன்றி, தேங்க்ஸ், Praise the Lord சொல்லி கிளம்பிச் சென்றனர்.

மழை காரணத்தால் ஊஞ்சல், சறுக்கு மரம், ஸீ ஸா என்று எதையுமே இந்தக் குழந்தைகளால் விளையாட முடியவில்லை. இருந்தும் அவர்கள் இந்த டூரை சந்தோஷமாக ஏற்றுக்கொண்டனர். பள்ளி முடிந்தால் ஹாஸ்டல், மறுபடியும் காலையில் பள்ளி என்று போய்க்கொண்டிருக்கும் அவர்களது வாழக்கையில் வெளியே சென்றதே ஒரு பெரிய விஷயம் தான். திரும்பி வரும் போது ஒருவர் மீது ஒருவர் சாய்ந்து அசந்து தூங்கிக்கொண்டே வந்தது அவ்வளவு அழகு. JNC விடுதியுடனான எங்களது தொடர்பு என்றும் மாறாது. அங்கு தங்கியிருக்கும் ஒரு குழந்தைக்கு மாதம் ஒன்றிற்கு சராசரியாக ரூ500 செலவு ஆவதாகச் சொல்கிறார்கள். பத்தாவது எழுதியிருக்கும் ஒரு மாணவனுக்கு ஒரு பாட்டியைத் தவிர யாரும் இல்லை. அவனுக்கு மேலும் படிக்க விருப்பமிருந்தால் தேவையான உதவிகளை செய்வதாக வாக்களித்துள்ளோம். எட்டாவது முடித்திருக்கும் ஒரு பெண்ணிற்கோ பெற்றோர் இருந்தும் வீட்டிற்கு செல்ல முடியாத வேறு விதமான பிரச்சனை.

முதன் முறை நாங்கள் இந்த விடுத்திக்கு தங்கியிருந்த போது எங்களிடம் அழகாக மழலை மாறாமல் பேசி அசத்திய 'ஜீவாநிதி' என்கிற ஐந்து வயது குழந்தை இப்போது அங்கு இல்லை. அவளுக்கு பன்னும் டீயும் உயிராம். ஒரு முறை மலையிலிருந்து பார்க்க வந்த தந்தை பன்னும் டீயும் வாங்கி தருவதாக இங்கு வந்து கூட்டிக்கொண்டு சென்றிருக்கிறான். சென்றவன் குழந்தைக்கு பன்னும் டீயும் வாங்கிக்கொடுத்து விட்டு நேராக டாஸ்மாக்கிற்கு போய் உட்கார்த்திருக்கிறான். அங்கு ஏதோ பிரச்சனையாக போலீஸ் அவனை அள்ளிக்கொண்டு போயிருக்கிறது. இதையெல்லாம் பார்த்து பயந்துபோன ஜீவாநிதி அருகில் இருந்த பார்க்கில் ஒளிந்திருந்து பின் யார் மூலமோ ஹாஸ்டல் வந்து சேர்ந்திருக்கிறது. சிறிது நாட்களுக்குப் பிறகு மறுபடியும் வந்து தன் மகளை அழைத்துச் சென்ற அந்தக் குடிமகன் திரும்ப வரவேயில்லையாம்! ஜீவாநிதி வேறு ஏதோ ஹாஸ்டலில் தங்கியிருப்பதாக செய்தி மட்டும் வந்ததாம். அந்த பிஞ்சு மனம் வாடாமல் எங்காவது நன்றாக இருந்தாலே எங்களுக்குப் போதும்...

இது போல் இன்னும் எத்தனையோ கதைகள், எத்தனையோ பிஞ்சுக்குழந்தைகள், ஹாஸ்டல்கள், ஆசிரமங்கள், பள்ளிகள். இவர்களுக்கு இருக்கும் பிரச்சனைகளுடன் வைத்துப் பார்த்தால் நமக்கிருப்பதனைத்துமே 'ஒன்றுமே இல்லை' தான். அது இது என்று பேச மட்டும் செய்து, செயலாக ஒன்றுமே செய்யாமலிருந்து கடல் கடந்திருந்த நம்மவர்களைத் தான் கூண்டோடு காவு கொடுத்து விட்டோம். இங்கிருப்பவர்களுக்காவது நம்மால் முடிந்த உதவிகளை செய்வோம். பிரச்சனைகள் வேறு வேறு என்றாலும் கண்ணீர் ஒன்று தான். துயரம் துடைக்க முயற்சிப்போம்.

இந்தப் பதிவை படிப்பதற்கு முன் இதன் முதல் பாகத்தை கண்டிப்பாக படிக்கவும். இல்லையென்றால் நான் பொன்னர் சங்கர் படத்திற்கு இவ்வளவு நேரம் செழவழித்ததே வீணாகப் போய்விடும். முதல் பாகத்தை எழுத்திவிட்டு ஒரு வாரம் கழித்து இரண்டாம் பாகத்தை வெளியிடுவதற்கு காரணம். இந்தப் பதிவைப் படித்து விட்டு "படம் நல்லா இல்ல போல" என்று ஒரே ஒரு ஆள் தியேட்டருக்குப் போகாமல் இருந்தாலும் கூட அது நான் ரசிக்கும், இன்றும் முழுமனதாக நம்பும் தமிழ் திரையுலகத்திற்கு செய்யும் துரோகமாகிவிடும். கொஞ்சம் ஓவராகத் தெரிந்தாலும் உண்மை இதுதான்.

ஒரே ஒரு பாடலுக்காக மூவாயிரம் கலைஞர்களை வரவழைத்திருக்கிறார்கள். சென்னை சங்கமம் குழுவினருக்கு அதில் முக்கிய இடம். போர்க்களக் காட்சிகளுக்காக இதுவரை எந்தவொரு தமிழ் படத்திலும் உபயோகப்படுத்தப்படாத கேமராவை வரவழைத்து படமாக்கியிருக்கிறார்கள். கிராபிக்ஸ் செய்யாமல் ஆயிரக்கனக்கான துணை நடிகர்களுக்கு போர் வீரர்கள் உடையுடுத்தி மோதவிட்டிருக்கிறார்கள். ஃப்ரேம் பை ஃப்ரேம் பணத்தைக் கொட்டியிருக்கிறார்கள். பொட்டு வைக்கும் காட்ச்சி ஒன்று இருக்கிறது. அதில் குங்குமச் சிமிழை வைரக்கற்களால் அலங்கரித்திருக்கிறார்கள். இப்படி என்னென்னவோ புதிய வாய் பிளக்க வைக்கக்கூடிய விஷயங்கள் படத்தில் உள்ளன. ஆனால் படத்தில் இல்லாத பல பழைய விஷயங்களில் முதல் இடத்தைப் பிடிப்பது 'கதை'.

படத்தில் குறைகள் பல இருப்பதால் ஒவ்வொன்றாக விளாவாரியாகச் சொல்கிறேன். முதலில் கலைஞர் எழுதிய கதை-திரைகதை-வசனம். பொன்னர் சங்கர் என்பவர்கள் இன்றும் கொங்கு தேசத்தில் கடவுளாக கோயில் கட்டி வணங்கப்படுபவர்கள். அப்படிப்பட்டவர்களது கதை எப்படியிருக்க வேண்டும்? நாட்டுக்காகவும், நாட்டு மக்களுக்காகவும் உழைத்து பாடுபட்டு உயிர் நீத்தவர்களைதானே மக்கள் கோயில் கட்டி கும்பிடுவார்கள்? படத்தைப் பார்த்தால் "இவர்கள் அப்படி என்ன பெரிதாகச் செய்துவிட்டார்கள் என்று கோவில் எல்லாம் கட்டுகிறார்கள்" என்று தான் நினைக்கத்தோன்றுகிறது. ஆரம்பத்தில் கலைஞர் அய்யா வந்து ஒரு பத்து நிமிடம் அண்ணன்மார்களைப் பற்றிச் சொல்லி கேரக்டர்களை அறிமுகம் செய்கிறார். அதை சரியாக கவனித்திருந்தாலாவது 'கதை' என்ன என்பது தெரிந்திருக்குமோ என்னவோ!

படம் ஆரம்பமானதற்குப் பிறகு 'கதை' என்ன என்பதை சரியாகச் சொல்லவே முடியாது. ஏனென்றால் திரைக்கதையில் அவ்வளவு சொதப்பல். திருமணத்திற்கு முதல் நாள் மணப்பெண்ணான குஷ்பு (அய்யோ!) ஊர் மக்களுக்கு தானதர்மங்களை சந்தோஷ்மாக வழங்கிக்கொண்டிருக்கிறார், மாப்பிள்ளை தோரணையில் யானை, குதிரையெல்லாம் பூட்டி பிரகாஷ்ராஜ் தன் மானரோஷம் அதிகம் பார்க்கும் கோபக்கார தந்தையுடன் வந்து வணக்கமெல்லாம் வைத்துவிட்டுப் போகிறார். ஆனால் மாறுவேடத்தில் திடீரென்று ஜெயராம் வந்ததும் குஷ்புவின் முகம் வாடி விடுகிறது. முன்பு சந்தோஷ்மாக சிரித்துக்கொண்டிருந்தவர் இப்போது திடீரென்று வருத்தப்படுகிறார். ஜெயராம் யாரென்பதை தெளிவாகச் சொல்லவில்லை. குஷ்பு தன் முறை மாமனான (என்று தான் நினைக்கிறேன்) ஜெயராமைத் தான் திருமணம் செய்து கொள்வேன் என்று சொல்கிறார். குத்துமதிப்பாக, இவர்கள் பேசிக்கொள்ளும் பெயர்களை வைத்துப் பார்க்கும்போது, பெரிய செல்வந்தரின் மகனான ஜெயராமிற்கு தான் குஷ்பு என்று முன்பே முடிவு செய்யப்பட்டு இருப்பார்கள் போல, ஆனால் பிரகாஷ்ராஜின் தந்தை, ஜெயாராமின் தந்தையிடமிருந்து எல்லா சொத்துக்களையும் பிடுங்கி, தன்னைத்தானே வெகுளி என்று சொல்லிக்கொள்ளும் அப்பாவியான அவரது மகன் ஜெயராமை ரோட்டில் திரிய விட்டுவிட்டு தனது மகனுக்கு குஷ்புவை பேசி விடுகிறார்.

பட ஆரம்பத்தில் கலைஞர் பேசும் காட்சி!

மகள் திருமணத்தைக் கெடுக்க வந்த ஜெயராமை சித்ரவதை செய்யும் விஜயகுமார், எவ்வளவு டார்ச்சர் கொடுத்தாலும் 'ஸ்ட்ராங்காக' இருக்கும் குஷ்பு-ஜெயராமைப் பார்த்து மனமிரங்கி இவர்களது திருமணத்திற்கு சம்மதிக்கிறார். ஆனால் இது அவர் மகன் பொன்வண்ணனுக்கு இது பிடிக்கவில்லை. இதற்கிடையில் விஜயகுமார் 'பொண்ணெல்லாம் இல்ல, கெளம்புங்க, கெளம்புங்க' என்று பிரகாஷ்ராஜ் குரூப்பிடம் சொல்ல வரும் போது மன்னனான் நெப்போலியன் வருகிறார். பிரகாஷ்ராஜின் தந்தை தன் வார்த்தைகளால் ஏதோ 'டுவிஸ்ட்' வைக்க 'பெண் கொடுக்க முடியாது' என்று சொல்வதால் நெப்போலியனை விஜயகுமார் அவமதித்தது போல் ஆகிவிடுகிறது. அதனால் இவர்களுக்குள் பகை என்று தான் நினைப்போம் அது தான் இல்லை.

திருமணம் முடிந்த கையோடு வெளியில் தந்தையின் சம்மதத்தோடு அண்ணன் பொன்வண்ணனால் வெளியில் விரட்டப்படுகிறார் குஷ்பு. தன் 'அப்பாவி' கணவனை கூட்டிக்கொண்டு கிளம்புவதற்கு முன் திரும்பி ஒரு சபதமெடுக்கிறார் "நாங்களும் மாடமாலிகை கட்டி செழிப்பா வாழத்தான் போறோம், அத நீ பாக்கத்தான் போற. அதுமட்டுமல்ல எனக்கு பிறக்கப்போற சிங்கக்குட்டிக்கு உன் பொண்ண கட்டி வைக்க நீ எங்கிட்ட வந்து கெஞ்சத்தான் போற" என்று குஷ்பு சொல்ல, அதற்கு பொன்வண்ணன் 'ஒன்னில்ல ரெண்டு சிங்கக்குட்டியா பெத்துப்போடு என் வீட்டுக்கு நாயா இருக்கட்டும்' என்று சொல்ல, "அப்போ ரைட்டு, ரெண்டு சிங்கக்குட்டி, உனக்கும் ரெண்டு பொண்ணுங்க பிறக்கும், நீ அத என் சிங்கக்குட்டிகளுக்கு கட்டிக்கொடுக்க என் கிட்ட வருவ" என்று கண்டிப்பாக தனக்கு இரண்டு சிங்கக்குட்டிகள் பிறப்பார்கள் என்று ஃபிக்ஸ்(!) செய்து விட்டு கிளம்புகிறார். இந்த இடத்தில் தான் ஆரம்பக்காட்சிகள் முடிந்து பெயர்கள் போடப்படுகிறது. கூட்டம் ஜாஸ்தி என்பதால் ஒரு பத்தி நிமிடம் பெயர் போடுவதிலேயே ஓடிவிடுகிறது!

அடுத்து வரும் காட்சிகளில் குதிரையில் வெள்ளை முடி தாடி வைத்து வெள்ளைக்குதிரையில் வருகிறார் நாசர். நெப்போலியன்/விஜயகுமார் இருவரில் யாரோ ஒருவரின் முன்னாள் அமைச்சர் (இதுவும் குத்துமதிப்பாக கடைசியில் ஒரு வசனத்தில் தான் சொல்லப்படுகிறது), இப்போது துறவம் துறந்த நாடோடி(!) பாசறை/பட்டறை வைத்திருக்கும் ராஜ்கிரணைத்தேடி வருகிறார். ராஜ்கிரண் தண்ணீர் தராத 30 பேர் கொண்ட ரவுடி கும்பலை தன் மாணவர்களான 'பொன்னர்-ஷன்கர்' (இப்படித்தான் படம் முழுவதும் சொல்கிறார் - முடியலடா சாமீ! சங்கர் என்று அவருக்கு சொல்லவரவே இல்லை. யாரும் அதை கண்டுகொண்டது போலும் தெரியவில்லை) மூலம் துவம்சம் செய்து விட்டு வருகிறார். நாசர் வந்த உடனே "அப்போ வீட்ட விட்டுப் போனாங்களே குஷ்பு-ஜெயராம், அவங்க என்ன ஆனாங்க" என்று விசாரிக்க, முன்கதை சுருக்கத்தின் தொடர்ச்சியாக இப்போது ஒரு பிளாஷ்பேக் கதையை சொல்கிறார்.

"அப்படி வெளியே போன தம்பதியினரை வழியில் மறித்து வம்பிற்கு இழுக்கிறார் பிரகாஷ்ராஜ். அவரைக் கொல்லப்போகும் குஷ்புவின் வாளை ஜெயராம் தட்டி விட, ஒரு எச்சரிக்கை + சபதம் போட்டு விட்டு கிளம்புகிறார்கள் மாட மாளிகை கட்டி சிங்கக்குட்டிகள் இருவரை பெறபோகும் லட்சியத் தம்பதிகள்".  "அவர்களுக்கு பாவம் ஒரு பெண் குழந்தை (சினேகா) மட்டும் தானே!" என்று நாசர் கேட்க "இல்ல, இல்ல சபதப்படி அவர்களுக்கு கரெக்ட்டாக சிங்கக்குட்டிகள் ரெண்டு பேர் பிறந்து விட்டனர். அவர்கள் தான் பொன்னர்-ஷன்கர்" என்கிறார். இது படத்தின் இருபதாவது நிமிடம், பிரசாந்த்களின் அறிமுக பைட் முடிந்து ஐந்தாவது நிமிடமாக இருக்கலாம். இங்கிருந்து படத்தின் கடைசி இருபதாவது நிமிடம் வரை "பொன்னர்-சங்கர்களான பிரசாந்த்கள் தான் குஷ்பு-ஜெயராம் மகன்கள்" என்பதை யாராவது யாருக்காவது சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். அவர்கள் அப்படியா என்று அதிர்ச்சியோ, சந்தோஷமோ அடைந்து கொண்டேயிருக்கிறார்கள். குஷ்பு-ஜெயராம் தம்பதியினருக்கே இடைவேளைக்குப் பிறகே தெரியவருகிறது. அதற்கு ஒரு பிளாஷ்பேக் + சபதம் ராஜ்கிரண் வாயிலாக சொல்லப்படுகிறது. நமக்கு தான் ஆரம்பத்திலேயே தெரிந்து விடுகிறதே. அதனால் என்ன ரியாக்ஷன் கொடுப்பது என்றே தெரியவில்லை

இடையில் கதாநாயிகளான கட்டழகிகள் பூஜா சோப்ரா, திவ்யா பரமேஷ்வர் அறிமுகங்கள், பிரசாந்த்கள் இவர்களை ஆளுக்கு ஒருவராக இரு முறை காப்பாற்றி, அதனால் காதல் வயப்பட்டு, ஒரு டிரீம் ஸாங்க் பாடி, ஒரு சோலோ சாங்க் ஆடி, பின் சில பல சஸ்பென்ஸ் (அவர்களுக்குள் தான் சஸ்பென்ஸ்/டுவிஸ்ட் எல்லாம், நமக்கில்லை) நடந்தேறி திருமணம் முடிந்து, ராஜ்கிரண் சபதத்தின் பேரில் இரண்டு நாள் போர் நடந்து வில்லன்கள் அழிக்கப்பட்டு, சுபம்.

மூவாயிரம் பேர் பங்கேற்ற பாடல் காட்சியின் முடிவில் திடீரென்று புயல் ஒன்று கிளம்பி வருகிறது. அங்கிருக்கும் அனைவரையுமே தூக்கி எறிய ஆரம்பிக்கிறது, இதில் கதாநாயகிகளும் அடக்கம். பிரசாந்த்கள் இருவரும் பக்கத்து பக்கத்தில் ரொம்ப நேரமாக ஓடிவருகிறார்கள். அவர்கள் ஓடிவரும் பொழுதே பலர் வீசியெறியப்படுகிறார்கள். ஆனால் இவர்கள் குறியெல்லாம் கதாநாயகிகள் மேலே மட்டும்தான் இருக்கிறது (இந்தப் பக்கம் சினேகாவை பிரகாஷ்ராஜ் குதிரையில் துறத்துகிறார். அதையும் இவர்கள் கண்டுகொள்ளவில்லை. நாசர் தான் காப்பாற்றுகிறார்!) சரி அவர்களை காப்பாற்றினால் தான் ஆளுக்கு ஒருவராய் நாயகிகளை (பொன்வண்ணன் மகள்களை) திருமணம் செய்து தாயின் சபதத்தைக் காப்பற்ற முடியுமென்பதற்காக ஓடுகிறார்கள் என்றால் அது தான் இல்லை. இவர்கள் தான் சபத சிங்கக்குட்டிகள் என்பது யாருக்குமே (நாசர்-ராஜ்கிரணைத் தவிர) ஏன் பிரசாந்த்களுக்கே தெரியாதே! சும்மா அவர்களை மட்டும் காப்பாற்றி கரெக்ட் பண்ண ஓடுவது போல் காட்டுகிறார்கள். இப்படிப் பட்டவர்களுக்கு எப்படி கோவில் கட்டியிருப்பார்கள் என்று நினைக்கத் தோன்றுமா தோன்றாதா?

சுத்தமாக புரியாத, தெளிவாக வரையறுக்கப்படாத கதை என்று சொல்லிவிட்டு இவ்வளவு விளக்கமாக நான் எழுதி அறுக்கக் காரணம், வயிற்றெரிச்சல் தான். ஒரு பிரம்மாண்டமான, தமிழ் சினிமா ரசிகர்களின் கனவாக இருக்கும் Genre இல் வந்திருக்கம் படத்திற்கு, "கதை-திரைக்கதை" என்பது எவ்வளவு அவசியம்? கதையை விடுங்கள், வசனம்? தளபதியிடம் சினேகாவை கடத்திவரச் சொல்கிறார் பிரகாஷ்ராஜ். எப்படி? "அருக்காணிய தூக்குறது முக்கியமில்ல, தாமரைய போட்ரனும்" என்று. யோசித்துப்பாருங்கள் கோடிக்கணக்காகப் பணம் போட்டு எடுக்கப்படும் சரித்திரப்படத்தில் இந்த மாதிரி வசனமிருந்தால் பார்க்கிறவனுக்கு எவ்வளவு எரிச்சல் வரும் என்று. இது ஒரு சின்ன சாம்பிள் தான். "பராசக்திக்கு வசம் எழுதிய கலைஞரா இந்தப் படத்திகு இப்படிப் பட்ட வசனங்கள் எழுதியது?" என்று தான் கேட்கத்தோன்றுகிறது. பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன் நடந்த சரித்திரக் கதை. செந்தமிழை நான் எதிர்பார்க்கவில்லை, வழக்குத்தமிழ் தான் படம் முழுவதும். பரவாயில்லை. அதையாவது சிறப்பாக அமைத்திருக்கவேண்டாமா?


இன்னொரு குட்டி சாம்பிள். பிள்ளை வரம் வேண்டி குஷ்பு-ஜெயராம் தேர் இழுப்பார்கள். அதற்கு ராஜ்கிரண் எங்கிருந்தோ வந்து "இனவிருத்திக்கும் கடவுள் பக்திக்கும் என்ன சம்பந்தம்? தேர் இழுக்குறத விட்டுட்டு மாளிகைல போய் உல்லாசமா பொழுதக் கழிங்க" என்கிறார். அடுத்தக் காட்சியில் ஜெயராம் கட்டிலில் குஷ்புவின் மடியில் படுத்தபடி "இத்தனை நாளா கடவுள வேண்டிக்கிட்டிருந்ததுல ஒன்னும் நடக்கல. இப்போ முப்பாலின் கடைசிப்பாலை படித்ததால என் வீரம் உலகிற்கு  போகுது" என்கிறார். இதை 'நாத்திகம்' என்று எடுத்துக்கொள்ளலாமா? அப்படியே எடுத்துக்கொண்டாலும் அதைக் காட்ட வேண்டிய இடமா இது? இதற்கு பதில் ராஜ்கிரண் ஜெயராமிடம் "அடேய், எதுவுமே செய்யாம தான் நீ தேர் இழுத்துக்க்கிட்டு இருக்கியா? உனக்கெல்லாம் எப்படிடா புள்ள பொறக்கும் கார்பெட் மண்டையா?" என்று கவுண்டமணி சிலாங்கில் சிம்பிளாகச் சொல்லியிருக்கலாம்.

எடிட்ங்? அப்படி ஒன்று இருந்திருந்தால்தான் படம் புரிந்திருக்குமே! காட்சிகளை அழகாக டெக்னிக்கலாக எடிட் செய்தவர்கள் கதை என்று வரும் போது "சரித்திரக் கதை, படம் நீளமாகப் போகிறது" என்று கண்டாமாணிக்கு கத்தியைப்போட்டுவிட்டார்கள் என்று நினைக்கிறேன். படத்தைப் பார்க்கும் கொங்குநாட்டவர் அனைவருக்கும் தெரியும் இது பொன்னர்-சங்கரின் கதையல்ல என்பது. 1960களில் கலைஞர் எழுதிய கதை இது என்று சொல்கிறார்கள். இப்போது இருக்கும் தகவல்களை வைத்து திரைக்கதை பண்ணியிருக்கிறார்(கள்) என்று சொல்வதா அல்லது ஒரு மிகப் பெரிய சரித்திரப் புகழ் பெற்ற வரலாற்றை இரண்டரை மணிநேரத்தில் தமிழ் ரசிகர்களின் தேவைகளான பாட்டு, டான்ஸ், பைட் கலந்து சொல்வது கடினம் என்பதால் சரியாக கதை சொல்லமுடியாமல் போயிருக்கலாம் என்று எடுத்துக்கொள்வதா, தெரியவில்லை.  

கதாப்பாத்திரங்களின் வடிவமைப்பில் ஏன் இவ்வளவு தடுமாற்றம். பொன்னர் சங்கர் இருவரைப் பற்றியுமே காட்சிகள் அவ்வளவாக இல்லை. வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் படத்தை எடுத்துக்கொள்வோம். அவன் யார், அவன் ஆளும் சீமை எது, அங்கு நடக்கும் பிரச்சனைகள் என்னென்ன, யாரெல்லாம் அவனுக்கு எதிரிகள், யாரெல்லாம் அவனுக்கு நண்பர்கள், அவனுக்கு அவன் நாட்டு மக்களுக்கும் எப்படி உறவு, அவன் மனைவி யார், அவளது குணாதிசியங்கள் என்ன. இத்தனையையும் படத்தில் காட்டியிருப்பார்கள். இங்கு முதல் பாதியில் பிரசாந்த் 'இருவராக' இருந்தும் இருபது நிமிடம் கூட வரவில்லை. கதாநாயர்களுக்கே கதையில் 'ஸ்கோப்' இல்லை, தேவையானளவு சீன் இல்லை. பாட்டு, பைட் அவ்வளவு தான் பிரசாந்த்களுக்கு. இடைவேளைக்குப் பிறகு பெற்றோர்களுக்கு அறிமுகம் செய்து வைக்கப்படுகிறார்கள். அதன் பிறகாவது தாய்-தந்தை-மகங்கள் பேசிக்கொள்கிறார்களா? ஊஹும். இரண்டு முறை ஆசிர்வாதம் வாங்குவதோடு சரி.

சினேகா கதாபாத்திரம் எதற்கு என்றே தெரியவில்லை. அண்ணன்மார்களிடம் தங்கை மொத்தமாக ஒரே ஒரு முறை தான் படத்தில் பேசுகிறார் அதுவும் "உங்க மனைவிமார் உங்கள பாக்கனும்னு ஆசப்படுறாங்க" என்பதுதான். மற்றபடி பிரகாஷ்ராஜிடம் ஒருமுறை, தளபதியிடம் ஒரு முறை என்று இரண்டு ரேப் அடெம்ப்ட் மட்டும் தான் சினேகாவிற்கு. 'பவானி' நினைப்பில் சின்னதாக ஒரு பைட் சீக்வென்ஸும் உண்டு. மற்றபடி இவரது கதாபாத்திரமும் தெளிவில்லாத, வீணடிக்கப்பட்ட ஒன்று.

விஜயகுமாருக்கும் அவரது மகன் பொன்வண்ணனுக்கும் என்ன பிரச்சனை? அவர் ஏன் திடீரென்று தனது மகன் குடும்பத்தையே மொத்தமாக கொளுத்தச் சொல்லும் அளவிற்கு பகையுடன் இருக்கிறார். பிரகாஷ்ராஜ் குஷ்புவை திருமணம் செய்ய நினைக்கிறார். அவருக்கு திருமணமாகிப் பிறந்த சினேகாவை பிறகு குறி வைக்கிறார், அதுவும் கெட்டப் சேஞ் எதுவுமில்லாமல். ஆம், இவருக்கும் நெப்போலியனுக்கும் இருபது வருடங்களுக்குப் பிறகு என்று காட்டப்படும் போது, ஒரு முடி கூட நரைத்திருப்பதாய்த் தெரியவில்லை. செயல்களும் துள்ளும் இளமை பதினாறாகவே இருக்கிறது. இவர்களது கதாபாத்திரங்களில் ஏன் இத்தனைக் குழப்பம்?

அதே போல் இத்தாம் பெரிய தியாகத்தைச் செய்யுமளவிற்கு ராஜ்கிரணுக்கு என்ன அப்படியொரு நாட்டுப்பற்று? சங்கர் என்று தமிழில் சொல்லாமல் ஷன்கர் என்று அவர் படமுழுவதும் சொல்வதை ஏன் யாரும் கவனிக்கவில்லை? போஸ் வெங்கட் யார்? சோழ மன்னனுக்கும் கொங்கு நாட்டிற்கும் என்ன சம்பந்தம்? மாயவராக வரும் நாசர் யார்? முதலில் விஜயகுமார் யார்? ராஜாவா? இல்லை பெரிய பணக்காரரா? மொதத்தில் பார்த்தால் ஆரம்பத்தில் "குஷ்புவை பிரகாஷ்ராஜிற்கு கட்டிக்கொடுக்கவில்லை" என்பது மட்டும் தான் பிரச்சனையேவா? கடைசியில் காளிமன்னனான நெப்போலியனை வீழ்த்தி நாட்டை மீட்கின்றனர் பொன்னர்-சங்கர். எதற்கு? யாருக்கு? ஒன்றும் புரியவில்லை.

நெப்போலியனை கொடுங்கோலனாகவெல்லாம் காட்டவில்லை. சேர்க்கை சரியில்லாததைப் போல் காட்டுகிறார்கள். அவரிடமிருந்து நாட்டைப் பிடுங்கி இவர்கள் என்ன செய்யப் போகிறார்கள்? கொங்கு மக்கள் இன்றும் பொன்னர்-சங்கரை தெய்வமாகக் கும்பிடுவதற்கு நெப்போலியனை வீழ்த்தியது மட்டும் தான் தான் காரணமா?

எந்தப் படத்திற்கும் இல்லாத அளவிற்கு நான் இந்தப் படத்திற்காக அடித்துக்கொளளக் காரணம், இயக்கம் / மேக்கிங் இல் தியாகராஜன் மலையைப் புரட்டிப் போட்டிருந்தாலும் அது 'கதை-திரைக்கதை-வசனம்', கதாபாத்திரத் தெளிவு போன்ற முக்கிய சமாச்சாரங்கள் சரியில்லாத்தனால் வழக்கம் போல வீணாகப்போகிறதே என்று மனம் அடித்துக்கொள்வதனால் தான். எல்லாம் சரியாக இருந்த 'ஆயிரத்தில் ஒருவன்' படத்தையே மண்ணைக்கவ்வ வைத்தவர்கள் நாம். பொன்னர் சங்கர் எல்லாம் இருக்கும் இடம் தெரியாமல் போய்விடும்!


மொத்ததில் என்னைப் பொறுத்த வரை, பொன்னர் சங்கர் - நிச்சயம் பார்க்க வேண்டிய படம் அதன் மேக்கிங்கிற்காக, நிச்சயம் ஓட வேண்டிய படம் அதன் ஜானருக்காக (Genre)! வேற என்ன சொல்ல?

Troy, Alexander, Gladiator, Robin Hood, 300, Narnia... இன்னும் என்னென்ன வெற்றி பெற்ற ஆங்கில வரலாற்றுப் படங்கள் உள்ளனவோ அவை அனைத்திலுமிருந்து சுடப்பட்ட ஒரு மட்டமான 'காப்பி' என்று பதிவுலகம் கிழிக்து, தொங்கவிட்டு, காறி உமிழ ஒரு 'தமிழ்' படம் கிடைத்துவிட்டது. கொரிய, ஜப்பானிய, ஆஸ்திரேலிய, ஆப்ரிக்க படங்களே உலகத்தரம் வாய்ந்தவை என்பதை அவர்கள் சொல்லிக்கொண்டிருக்கட்டும். நான் அதை மறுக்கப் போவதில்லை. ஆனால் வழக்கம்போல் நான் இந்தப் பக்கம் தான் நிற்கிறேன்.  'உறுமி' படம் பற்றி எழுதியிருந்த போதே வரலாற்றுப் படங்கள் மீதான எனது ஆர்வத்தைப் பற்றிச் சொல்லியிருந்தேன். உறுமியில் வரும் காட்சிகளையே 'ஆஹா ஓஹோ' என்று சொல்லியிருந்தேன். ஏனென்றால் "தமிழில் பேர் சொல்லும்படி அப்படி ஒரு சரித்திரப் படமில்லை!" இந்த ஏக்கம் எனக்கு முதலிருந்தே இருக்கிறது. அந்த ஏக்கத்தை 'பொன்னர் சங்கர்' தீர்த்ததா என்றால் நிச்சயம் கணிசமான அளவு என்னை திருப்திபடுத்தியது என்றே சொல்வேன்.

கிட்டத்தட்ட மூன்று வருடங்களுக்கு முன் தியாகராஜன் தன் மகன் பிரசாந்தை வைத்து கலைஞரின் பொன்னின் செல்வன் நாவலை படமாகப் போகிறேன் என்று சொன்னபோது அது பெரிய விஷயமாகப் பேசப்படவில்லை. சரித்திரக் கதையான அதை அவ்வளவு எளிதில் எடுக்க முடியாது என்பாதால் இருக்கலாம். மேலும் பிரசாந்த் குடும்ப விவகாரம் வேறு புயலாய் கிளம்பியிருந்தது. இடையிடையில் படத்தைப் பற்றிய செய்திகள் அவ்வபோது வந்தாலும் அது பெரும்பாலும் ஏதாவது ஒரு காரணத்திற்காக படப்பிடிப்பு தடைபட்டது என்ற செய்தியாகவே இருந்தது. அப்படிப்பட்ட சமயத்தில் தான் சென்ற மாதம் கலைஞர் பொன்னியின் செல்வன் 'செட்'டில் போய் படப்பிடிப்பு குழுவினரைச் சந்தித்தார் என்று போட்டோ. கிட்டத்தட்ட தமிழில் உள்ள முக்கிய குணசித்திர நடிகர்கள் அனைவருமே அதில் இருந்தனர் சினேகா உட்பட. திடீரென்று விஜய் டிவியில் மிரட்டும் டிரைலர். உண்மையில் அசந்துவிட்டேன். அரண்மனை, கோபுரம், முதலை/பாம்பு பைட், வி-அம்பு படை, போர்களம், குதிரை வீரர்கள், எரியும் கோட்டை, திவ்யா பரமேஷ்வர் அதைவிட பிரம்மாண்ட உருவத்தில் இரண்டு பிரசாந்த் என்று கலந்து கட்டியடித்தது டிரைலர்.

படத்தில் நடித்திருக்கும் நட்சத்திரங்களைப் பற்றி முதலில் சொல்லியாக வேண்டும். முக்கிய கதாபாத்திரமான பொன்னர்-சங்கரில் பிரசாந்த். அவரது பெற்றோக்களான குன்றுடையான் என்றழைக்கப்பட்ட நெல்லியன் கொண்டனாக ஜெயராம், அவரது மனைவியான தாமைரை நாசியாராக குஷ்பு, தங்கையான அருக்காணி தங்கமாக சினேகா. பொன்னர்-சங்கரின் மனைவிகளான முத்தாயியாக பூஜா சோப்ரா, பவளாகியாக திவ்யா பரமேஷ்வர். இவர்களது தந்தை, தாமரையின் அண்ணனான சின்னமலைக் கொழுந்தாக பொன்வண்ணன் அவரது மனைவியான சிலம்பாயியாக 'யுத்தம் செய்' புகழ் லஷ்மி ராமகிருஷ்ணன், இவர்களது மகனான வையம்பெருமாளாக ரியாஸ்கான், தாமரை-சின்னமலைக் கொழுந்துவின் தந்தையான பெரியமலைக் கொழுந்தாக விஜயகுமார், அவரது மனைவி பெருமாயியாக கீதா (யாரென்று தெரியவில்லை), காளிமன்னனாக நெப்போலியன், ராக்கியண்ணன் ஆசானாக ராஜ்கிரண், அவரது மனைவியான அழகு நாச்சியாராக சீதா, இவர்களது மகனான வீரமலையாக போஸ் வெங்கட், மாயவராக நாசர் மற்றும் மாந்தியப்பனாக பிரகாஷ்ராஜ். இவர்கள் தவிர ஸ்பெஷல் அப்பியரன்ஸ் என்று பார்த்தால் ஒரு பாடலுக்கு பானு (கருப்பான கையால), சோழ மன்னன் அகாலதேவராக பிரபு, ஒரே ஒரு வசனம் பேசி பிரசாந்தின் வாளுக்கு இரையாகும் தளபதியாக பொன்னம்பலம், நெப்போலியனின் ராஜகுருவாக(!) சண்முகராஜன், சோழ மன்னனின் அரசவையைல் இருப்பதாக, முகபாவனைகள் கூட இல்லாமல் இரண்டே இரண்டு ஷாட்களில் மட்டும் காட்டப்படும் மந்திரிகளாக(!), டெல்லி கணேஷ், ராஜ் கபூர், சந்தான பாரதி என்று ஒரு கூட்டமே படத்தில் நடித்திருக்கிறது. இந்தப்பெயர்களையெல்லாம் திரட்டி எழுதவே எனக்கு அரை மணி நேரம் பிடித்திருக்கிறது. இவரகளையெல்லாம் திரட்டி நடிக்கவைத்ததற்கு எவ்வளவு நேரமும், உழைப்பும் செலவாகியிருக்கும்?

படத்தில் என்னை வாய் பிளக்கச் செய்தது அதன் மேக்கிங் தான். பிரம்மாண்டம் - அது முதல் காட்சியிலிருந்து கடைசிவரை பரந்து விரிந்து ஆளுமை செய்கிறது. கதாநாயகிகள் அறிமுகப்பாடல். சந்திரலேக்கா 'முரசு' பாடலைப் போலப் போல இதை வடிவமைத்திருக்கிறார் தியாகராஜன். கிட்டத்தட்ட நூறு பேருடன் பானு இந்தப் பாடலுக்கு ஆடுகிறார். இளையராஜாவின் பின்னனி இசை ராஜ்ஜியம் இந்தப் பாடலில் சிம்மாசனம் ஏறியிருக்கிறது. அதுவும் பாடலின் இறுதிப் பகுதியில் வரும் மேளதாள இசை, காதைப் பிளந்து திரையில் நடக்கும் திருவிழாவிற்குள் நம்மை வழுக்கட்டாயமாக இழுத்துச் செல்கிறது.

அடுத்து இடைவேளைக்கு முன் வரும் சண்டைக்காட்சி. கதாநாயகிகளை வில்லன் கும்பல் ஒரு கோட்டையில் கடத்தி வைத்திருக்க, படையுடன் சென்று கதாநாயர்கள் மீட்டு வர வேண்டும். நிச்சயம் அந்தப் பக்கம் இந்தப் பக்கம் என்று ஒரு நூறு பேருக்கு மேல் இருப்பார்கள். இரவு நேரம் வேறு. நெருப்பு அம்புகள் விடும் எதிரிகள், கேடையத்தால் தங்களை மறைத்தபடி இவர்கள் முன்னேறிச் சென்று பொன்னர் வாள் சண்டையிட, சங்கர் வில்-அம்பில் சண்டையிட, கதாநாயகிகள் நெருப்பு வளையத்திற்குள் சிக்கிக்கொள்ள, கடைசியில் அத்தனை பேரையும் கொன்று குவித்து ஆளுக்கு ஒருவர் என காப்பாற்றி ஜம்மென்று வெளியே வருகிறார்கள் பொன்னரும் சங்கரும். ப்ரேம்-பை-ப்ரேம் அத்தனை அபாரம், பிரம்மாண்டம். அருமையான பின்னனியிசை. அற்புதமான உழைப்பு. சில மூவ்கள் கொஞ்சம் காமெடியாக இருந்தாலும் அதெல்லாம் அந்த பிரம்மாண்டத்தில் காணாமல் போய் விடுகிறது.

அடுத்து இடைவேளை 'நெருப்புக் கோட்டை' சண்டைக்காட்சியை விட பத்து மடங்கு பிரம்மாண்டமான கிளைமாக்ஸ் போர்க்களக்காட்சி. இரண்டு பிரசாந்த்கள், அவருடன் இணைந்து பொன்வண்ணன்-ரியாஸ்கான், ராஜ்கிரண்-போஸ்வெங்கட், சோழ படைகளுடன் நாசர் என்னும் கூட்டணி, நெப்போலியன்-பிரகாஷ்ராஜ்-விஜயகுமார் கூட்டணியுடன் மோதுகிறது. அதுவும் இரண்டு நாட்கள். பிகாஷ்ராஜைத் தவிர மற்ற அனைவரும் ராஜாத்தனமான உடைகளுக்கு அற்புதமாகப் பொருந்துகின்றனர். அருமையாக சண்டயிடுகின்றனர். பிரசாந்த் ஒரு கதகளியாட்டமே ஆடுகிறார். இதுவரை எந்த ஒரு தமிழ் படத்திலும் நான் பார்த்திராத காட்சி. புளுதி பறக்க, ரத்தம் தெறிக்க, சில பல ஸ்லோமோஷன் ஷாட்களைப் புகுத்தி, 'தமிழ் சினிமாவிற்கு இது அதிகம்தான்' என்று தாராளமாக சொல்லுமளவிற்கு அருமையாக வடிவமைத்திருக்கிறார்கள். எதிரெதிரே ஓடிவரும் இரண்டு படைகள் ஒரு நொடியில் மோதிக்கொள்ளும் காட்சி, குதிரையில் இருந்து கொண்டே வாள் சண்டையிடும் காட்சி, கையில் இரண்டு வாள்களுடன் கர்ஜித்துக்கொண்டே போரிடுவது என்று அலப்பறையைக் கூட்டியிருக்கிறார்கள். 'அற்புதம்' என்ற வார்த்தையைத் தவிர எதுவும் சொவதற்கில்லை. மினிமம் 3000 பேராவது இருக்க வேண்டும். தியாகராஜன் 30,000 பேர் என்று பேட்டி கொடுத்திருக்கிறார். ஒரு ஷாட் எடுக்க 28 நாட்கள் எடுத்துக்கொண்டோம் என்றும் சொல்லியிருக்கிறார்.

படத்தின் ஆர்ட் டைரக்டரை எவ்வளவு பாராட்டினாலும் தகும். உடைகளில், கோபுரங்களில், மாடமாளிகைகளில், போர்க்காட்சிகளில் என்று காட்சிக்கு காட்சி பிரம்மாண்டத்தை சரியான விகித்தத்தில் புகுத்தியிருக்கிறார். பிரசாந்த்களின் உடையமைப்பை விட கதாநாயகிகளின் உடையமைப்பு அதியற்புதமாக இருக்கிறது. அதே போல் இளையராஜா படத்தில் தன் பங்கை சரியாகச் செய்திருக்கிறார். சண்டைகாட்சிகளின் போது வரும் பின்னனியிசை அருமையான கலவையாக காட்சியுடன் ஒன்ற வைக்கும் வகையில் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. பாடல்களில் பழைய மெஸ்மரிஸம் மிஸ்ஸிங் என்றாலும் மோசமில்லை. அதற்கு முக்கிய காரணம் அவை எடுக்கப்பட்ட விதம். ஒளிப்பதிவு - இத்தனை பேரை ஒரு ப்ரேமிற்குள் அடைப்பதென்பதே மிகப்பெர்ய விஷயம், அதிலும் கிளைமாக்ஸ் காட்சியில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் ஷாட்களுக்கு ஒரு ஸ்பெஷல் ரோஜா மாலை ஒளிப்பதிவாளர் ஷாஜி குமாருக்கு. அடுத்த மாலை ஸ்டண்ட் மாஸ்டர்கள் கனல் கண்ணன் - ரவி தேவான் (மும்பை). ஆனால் எங்கு பார்த்தாலும் 'மேக்கிங்' என்னும் 'ஃபேக்டரே' முன்னால் வந்து நின்று அசத்துகிறது.

மேற்சொன்ன விஷயங்களுக்காகவே நான் மறுபடியும் 'பொன்னர்-சங்கர்' பார்க்க தியேட்டருக்கு ஓடினால் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை. இறுதியாக தியாகராஜனுக்கு ஒரு மிகப் பெரிய ராயல் சல்யூட். இப்படிப்பட்ட ஒரு வரலாற்றுக் கதையை, தைரியமாக இவ்வளவு பணத்தை வாரி இறைத்து, தமிழில் இத்தனை நடிகர்கள், ஆயிரக்கணக்கான துணை நடிகர்களை வைத்து எடுத்து, பலப்பல பிரச்சனைகளையும், சிரமங்களையும் மீறி மூன்று வருடங்களுக்குப் பிறகு இப்போது வெற்றிகரமாக வெளியிடவும் செய்ததற்காக உண்மையிலேயே இவரைப் பாராட்ட வேண்டும். இது போலான முயற்சிகளும் அவை அடையும் வெற்றிகளும் தான் இது போன்ற உண்மையான பிரம்மாண்டமான பல படங்களுக்கு பாதை வகுக்கும். நான் எப்போதும் சொல்வதையே தான் இப்போதும் சொல்கிறேன். இந்தப் படம் நிச்சயம் ஓட வேண்டும்.

அப்படியென்றால் படத்தில் குறைகளே இல்லையா? இருக்கிறது. படம் முழுவதும் இருக்கிறது. இந்தப் பதிவே பதிவு நீளமாக இருப்பதால் இதைவிட இரண்டு மடங்கு நீளமாக இருக்கும் அந்தப் பகுதியை பாகம் 02 ஆக நாளை வெளியிடுகிறேன்.